Rozdział IV

               Poranna mgła nadal unosiła się wśród roślin błyszczących od rosy. Dabaon stał nad ścielącym się wśród traw popiołem, zaraz obok leżały rzucone niedbale czarne szaty. Tylko tyle pozostało z, uznanego do tej pory za zaginionego, inkwizytora, Jamina. Na miejsce przybyło kilku comarchi, którzy rozglądali się wokół, jednak nie znaleźli nic, co mogłoby pomóc w jakikolwiek sposób w rozwiązaniu zagadkowej śmierci młodszego inkwizytora. Mężczyzna prychnął zirytowany i spojrzał w niebo. Słońce wstawało wyłaniając się powoli zza chmur. Obszedł ostrożnie miejsce ostatecznego spoczynku swojego towarzysza i oddalił się nieznacznie pogrążony w zadumie. Jego twarz wyrażała rozdrażnienie. Był zupełnie nieczuły na otaczające go okoliczności przyrody. Spojrzał jeszcze raz z politowaniem na innych inkwizytorów błądzących niczym dzieci we mgle. Otoczony przez niedoświadczonych młodzieńców, czuł się zażenowany ich postawą. Szybko oderwał wzrok od towarzyszy i skupił się na tym, co do tej pory udało się ustalić. Jego kompan miał paść ofiarą zjadaczy czasu, jak to zwykli achończycy nazywać tanurantis. W mniemaniu Dabaona  te istoty przestały dawno być ludźmi. Nie zasługiwały, aby być dalej nazywać się w tak nobilitujący sposób. Chciały stać ponad prawem i naturą kradnąc swym ofiarom czas, by oddalić moment swej śmierci. Ohydne kreatury, które ze strachu przed tym, co nieuniknione, polowały na niewinnych ludzi zamieniając ich w półżywych starców albo popiół. Dabaon żywił wstręt do wszelkich istot nieludzkich, lecz do tanurantis w szczególności. Nie przypominał sobie jednak, aby kiedykolwiek zaatakowali jakiegoś inkwizytora. Działali w cieniu i pragnęli w nim pozostać - wystarczająco blisko centrum wydarzeń, aby mieć ogólne rozeznanie w sytuacji, lecz też na tyle daleko, że gdy zajdzie potrzeba, móc szybko zniknąć. Skoro odważyli się podnieść rękę na comarchos musieli mieć ku temu powód. Pieniądze. Ich umiejętności pozwalały zabić bez większego problemu, dlatego za sowite wynagrodzenie byli wykorzystywani jako anechorgeti. Dabaon rozejrzał się uważnie po okolicy i wrócił do pozostałych comarchi. Gdy już zamierzał opuścić to miejsce, jego uwagę przykuły dziwne smugi na ukrytym wśród roślinności głazie. Pochylił się nad nimi. Krew. Zatem ktoś najpierw zranił Jamina, a potem go dobił. Tanurantis nie działali w ten sposób, nigdy nie ranili swoich ofiar. Ich ataki były szybkie i precyzyjne. Rozejrzał się uważnie szukając jeszcze innych poszlak. W zaschniętym błocie dojrzał wyraźny odcisk kopyta, dość duży. Odsunął się i oparł o drzewo. Gdzie po raz ostatni widział na tyle masywne zwierzę, żeby mogło zostawić takie ślady? Postanowił zajrzeć do swoich wspomnień. Zamknął oczy. Najpierw przywołał odgłos kopyta uderzającego o ziemię. Nie, to nie była ziemia, tylko posadzka. Po chwili ujrzał nawet jej wymyślny wzór. Gdzie widział tak ozdobną terakotę? Nagle otworzył oczy. Już pamiętał. Na dworcu. Uśmiechnął się w ten paskudny sposób, który zwiastował kłopoty, wyprostował się dumnie i poprawił szaty. Postanowił zapoznać się z dokumentami jakie zostawił Jamin i jego księgą, którą nosił zawsze ze sobą, a której tutaj, ku swemu zdziwieniu, nie znalazł. Jednak najpierw postanowił złożyć poranną wizytę pewnej księżnej.

             Vespera właśnie skończyła śniadanie i dopijała aromatyczną herbatę, gdy do małej jadalni wkroczył Maksymilian. Wyglądał na dość poddenerwowanego, lecz ona to zignorowała i zapaliła cygaretkę. Pokój wypełnił zapach naparu i wiśni. Wypuściła powoli dym z ust i spojrzała na swojego doradcę.

- Cóż takiego się stało z rana, że masz taki cierpiętniczy wyraz twarzy? 

- W salonie obok westybulu czekają na goście, Wasza Miłość. – Nie zdążyła się zapytać któż taki przybył z samego rana, gdyż d’Iscales ją uprzedził. – To Dabaon. Z dwoma inkwizytorami. Wygląda na nieprzyzwoicie zadowolonego.

- Niech Ambain każe im czekać. Za chwilę się do nich udam.

- Już to zrobił – odrzekł sucho.

- To dobrze. – Rozsiadła się wygodniej w fotelu i nie wyglądała jakby gdziekolwiek miała się wybrać. Maksymilian spojrzał na nią z wyrzutem, ona zaś zupełnie ignorowała jego spojrzenie. Dopiero gdy dopaliła tytoń, wstała niespiesznie i skierowała się do drzwi.

- Nie lekceważyłbym go – powiedział cicho d’Iscales.

- Gdybym go lekceważyła, to już byłby martwy – rzuciła od niechcenia przez ramię. Udała się spokojnym krokiem na galerię znajdującą się nad westybulem. Nie spieszyło się jej do oglądania, jakże uroczej, twarzy Dabaona. Ubrana w długą ciemnozieloną suknię o długich, bufiastych rękawach, głębokim dekolcie i dość odważnym kroju, który podkreślał jej figurę przy każdym ruchu czuła się niczym kot, który podchodzi z niesamowitą gracją swoją ofiarę. Złota nitka połyskiwała delikatnie, a lejący się materiał przypominał lekką mgiełkę, która otoczyła jej ciało. W końcu stanęła przed drzwiami salonu i uniosła dumnie głowę. Na powitanie posłała zebranym ironiczny uśmiech. Dwóch młodych inkwizytorów osłupiało na jej widok, lecz Dabaon pozostał niewzruszony. Tego akurat mogła się po nim spodziewać.

- Witajcie w moim domu, cóż was sprowadza w moje skromne progi? Może zechcecie spocząć?

- Nie, dziękujemy. – rzekł szorstko Dabaon. – Przybyliśmy prosić Waszą Miłość – te słowa comarchos wypowiedział z nieukrywaną wzgardą – o pozwolenie na zrobienie odlewu kopyt Uladosa.

- A to w jakim celu? – zapytała obojętnym tonem zupełnie jakby była znudzona rozmową.

- Niestety nie mogę tego zdradzić.

- W takim razie, niestety, nie będę skłonna pomóc. – Uśmiechnęła się przymilnie jakby chciała powiedzieć „tak mi przykro”. Dabaon zrozumiał, że musi umiejętnie poprowadzić rozmowę. Nie mógł jej zmusić do niczego, a to, co chciał zrobić opierało się tylko i wyłącznie na jego domysłach. Jeśli nie zgodzi się i ich odprawi, to nie będzie mógł jej przecież oskarżyć o utrudnianie śledztwa, bo nie miał przecież oficjalnej prośby wydanej przez Turida Abra, która byłaby wiążąca dla księżnej. Zresztą zapewne nie otrzymałby jej, ponieważ nie miał żadnego twardego dowodu przeciwko niej. Będzie musiał więc ujawniać jej tyle informacji, ile zażąda. Uważnie śledził wzrokiem jej ruchy. Było w nich coś zmysłowego i drapieżnego zarazem. Vespera właśnie sięgnęła po papierośnicę leżącą na stole i wyjęła czarną cygaretkę. Zaciągając się tytoniem spojrzała na niego tak, że miał ochotę podejść do niej i wymierzyć jej siarczystego policzka. Z ledwością opanowywał wewnętrzne wzburzenie. Ona tutaj rozdawała karty i całą sobą pokazywała jak rozkosznie się z tym czuje. Zmierzył szybko jej figurę, zdecydowanie odstawała swoim ubiorem od innych kobiet w Achonie. I nie tylko strojem. Miał wrażenie, że mówi melodyjniej i z innym akcentem. Nie było to nic odkrywczego, skoro przyjechała tutaj z innych krain, ale żaden inny sposób wysławiania się nie przykuł jego uwagi w takim stopniu.

- Niech księżna rozważy jeszcze raz moją prośbę. – Dabaon próbował być nawet miły, ale niestety z miernym skutkiem. Było coś w tej kobiecie, co go niesamowicie irytowało. Nie była to jednak małostkowa, kobieca próżność, a fakt, że przy całym jej, jak mu się wówczas zdawało, paskudnym charakterze, potrafiła zachować się z klasą rzadko spotykaną jak na jej pochodzenie. W Achonie coraz częściej dochodziło do mariażu arystokracji z burżuazją, a niezaprzeczalnie godne pochwały rytuały konwersacji i savoir-vivre’u odchodziły w cień. W swym nieznośnie dumnym zachowaniu Vespera była niczym blask epoki, o której niedługo achończycy będą mogli poczytać w powieściach.

- Niech mi pan zatem powie, dlaczegóż powinnam była na nią przystać? – Inkwizytor zawahał się słysząc te słowa. Zobaczył dwa wyjścia z tej sytuacji, jedno nie mniej skomplikowane, niż drugie. Mógł szybko sprzedać jej bajeczkę o rejestracji wartościowych zwierząt przywożonych do Achony (co nie byłoby zupełnym kłamstwem, lecz to właściciel powinien zgłosić się do rejestracji sam). Gdyby Vespera to odkryła, a z pewnością by do tego doszło, mógłby mieć kłopoty, zaś ona gotową broń w ręku, jeśli kiedykolwiek wejdą sobie w drogę. Co, jak sądził, nastąpi w najbliższym czasie. Mógł też powiedzieć wprost, iż chodzi o śmierć Jamina. Wówczas zaczęłaby się seria mniej lub bardziej wygodnych pytań, a taki maraton wcale nie był gwarancją jej zgody. Jego rozważania trwały bardzo krótko. Dabaon był w stanie myśleć szybko i podejmować błyskawiczne decyzje. Błyskawiczne dla przeciętnego człowieka, lecz Vesperze wystarczył dosłownie ułamek sekundy, żeby go rozpracować:

- Czyż nie chodzi o śmierć tego nieszczęsnego inkwizytora? –  pytanie niemal wyszeptała mu do ucha. Mężczyzna nawet nie zauważył jak znalazła się tuż za jego plecami. W ostatniej chwili powstrzymał się, żeby nie podskoczyć w miejscu. Opanował się szybko i nie dał po sobie poznać, że stracił rezon.

- Tak, Wasza Miłość, jest to niejako powiązane – odpowiedział wymijająco. Vespera podeszła do okna i zaczęła kontemplować złocący się w słońcu park. Dabaon wciągnął głośno powietrze i żeby móc coś zrobić z rękoma zaczął poprawiać szatę. Spojrzał ukradkiem na dwóch młodych inkwizytorów. Stali jak kołki i gdyby mogli to pewnie mieliby usta otwarte na całą szerokość. Prychnął. Jeszcze takich amatorów teraz mu brakowało. Jamin był inny, mimo znakomitego pochodzenia starał się i przykładał do swoich zadań. Był jego prawą ręką. Dabaon wykrzywił usta w grymasie, żeby nie okazać szczątkowego wzruszenia jakie przemknęło przez jego myśli.

- Zgadzam się. Zmarłym trzeba przecież pomagać – rzekła od niechcenia Vespera wyrywając go z zamyślenia. Inkwizytor pomyślał, że musiało mu się przesłyszeć. – Czy odlew samego odcisku wystarczy?

- Ależ tak, w zupełności. – Dabaon nie za bardzo wiedział, co ma powiedzieć. Był w lekkim szoku.

- W takim razie polecę Maksymilianowi wyprowadzić Uladosa z jego boksu, w końcu nie chcemy, aby znowu komuś coś się stało, nieprawdaż? – Uśmiechnęła się uprzejmie. – Gdy wszystko będzie gotowe, przyjdzie po was. Jeśli to tyle, to życzę owocnej pracy. – Skierowała się do wyjścia.

- Właściwie, księżno, chciałem zapytać o szczegóły tego wypadku w Nord Expressie, jeśli byłaby Wasza Miłość tak łaskawa poświęcić mi kilka chwil... – Kobieta zatrzymała się przy drzwiach. Nie spieszyła się z odpowiedzią. Rozkoszowała się przewagą jaką zyskała nad Dabaonem. Cudowne uczucie. A jak wiadomo, apetyt rośnie w miarę jedzenia.

- W takim razie będę pana oczekiwać za trzy kwadranse w tym salonie, mam nadzieję, że tyle czasu wystarczy, skoro przyprowadził pan ze sobą pomocników. – Zmierzyła dwóch młodych mężczyzn wzrokiem, a jej ton sugerował, że mówi ludziach drugiej kategorii.

- Oczywiście. – Dabaon skłonił się, gdy kobieta wychodziła z salonu nie zaszczycając ich nawet spojrzeniem. W westybulu czekał na nią Maksymilian. Widząc jej wyraz twarzy odetchnął z ulgą. Pomyślnie rozegrana partia. Odprowadził ją wzrokiem, gdy wchodziła po schodach na galerię i dopiero po chwili dołączył do gości. Comarchi nie czekali na niego długo, uprzejmie otworzył im drzwi i puścił przodem. Gdy już dwaj młodsi wyszli na plac przed kamienicą, Dabaon zatrzymał się i dyskretnie zwrócił się do Maksymiliana:

- Zastanawia mnie jedna rzecz.

- Mianowicie?

- Dlaczego księżna nie ma stajennego? – Posłał swemu rozmówcy kąśliwie uprzejmy uśmiech i wyszedł. Gdy zawiasy zaskrzypiały, wysoko na galerii rozległ się cichy trzask, a po chwili w cieniu zajaśniał ogień. Otoczona dymem Vespera przyglądała się uważnie jak Maksymilian prowadzi inkwizytorów do stajni. Po chwili zniknęła.

* * *

            Mair należała do tego typu służących, które nie zadają pytań i niewiele mówią, jeśli nikt ich nie pyta o zdanie. Gdy przybył do niej niejaki Ludwig von Kaarloff wiedziała, że kieruje się jej nienagannymi referencjami. Nieraz widziała jak kończą bardzo przyzwoite ochmistrzynie czy pokojówki, tylko dlatego, że ich jedyna wadą był język. Zbyt długi, oczywiście. Niezbyt podobała się jej propozycja pracy dla nieznanej księżnej, która miała przyjechać za kilka miesięcy do Achony, jednak dar przekonywania tego notariusza oraz proponowane wynagrodzenie okazały się zbyt kuszące. Poza tym zmarła hrabina-wdowa, u której pracowała jako osobista pokojówka. Jej dzieci i wnuki wolały, aby służba była bardziej otwarta i nie tak konserwatywna jak zmarła arystokratka, więc obecność osoby, która przypominałaby im o czasach, gdy nieboszczka karciła ich za naganne, w jej ocenie, zachowanie, była im zdecydowanie nie na rękę. Mair wyczuwała, że oddalą ją jak tylko skończy się żałoba pod pretekstem jej wieku i potrzeby odpoczynku po trudnych chwilach, jakimi były godziny spędzone przy łożu konającej babci. Dlatego wykorzystała nadarzającą się okazję i nim zdążono wymówić jej pracę, odeszła sama. O swojej nowej pani nie wiedziała nic, poza tym, co powiedział jej von Kaarloff. Po wczorajszej przemowie księżnej wiedziała, że mimo młodego wieku nie należy do nieroztropnych i nieprzyzwoicie bogatych arystokratek. Było w jej zachowaniu coś chłodnego i majestatycznego. Po spotkaniu jeszcze przez długi czas, przy nalewce, rozmawiała z Ambainem, którego znała z poprzedniego miejsca pracy. Postanowił odejść razem z nią w ramach symbolicznego protestu. Długo milczeli wpatrując się w kolor alkoholu w małych, zgrabnych kieliszkach. Mimo tego iż oboje mieli podobne odczucia w stosunku do Vespery, żadne z nich nie śmiało powiedzieć nic na głos. Atmosfera była bardzo gęsta, zupełnie jakby pokój wypełniały ciężkie myśli. Następnego dnia, z samego rana, zabrali się do powierzonych im zadań i żadne z nich nie śmiało nawet półsłówkiem skomentować zachowania księżnej. A było ono w odczuciu Mair nietypowe jak na kobietę o tak wysokiej pozycji społecznej. Co prawda Ludwig dzięki korespondencji z panią de Stiradas przekazał im jej wymagania odnośnie do pracy, jednak nadal wydawało się jej to wszystko nieco osobliwe. Jako osobista pokojówka miała wstęp najdalej do buduaru, w którym stała toaletka, obszerna szafa, parawan i szezlong. Wiedziała, że za drzwiami jest jeszcze znaczna część przeznaczona na prywatne komnaty księżnej. Sypialnia, prywatna biblioteka, gabinet, toaleta i mały salon. Tam miała wstęp tylko i wyłącznie Vespera, tak jej przekazał von Kaarloff, gdy podpisywała umowę. O egzotycznych obyczajach panujących w tym domu miała się dopiero przekonać. 

Tego ranka, jeszcze przed śniadaniem, gdy udała się do buduaru miała przyjemność po raz pierwszy ocenić zwyczaje księżnej de Stiradas dotyczące stroju i toalety. Było to dość przytulne i intymne miejsce. Ciężkie kotary wpuszczały niewiele światła, więc podeszła do okien i otworzyła je wpuszczając świeże powietrze. Okna wychodziły na park, w oddali dojrzała ogrodnika, który zapewne zaraz po śniadaniu poszedł obejrzeć rosnące tam drzewa i krzewy, aby ocenić ile będzie z nimi pracy. Rozejrzała się wokół. Wszystkie meble były dość surowe i oszczędne w zdobieniach. Nie wiedziała w zasadzie co ma robić, gdyż nie miała dostępu do garderoby księżnej. Wolała jednak stawić się przed śniadaniem, aby nikt nie zarzucił jej niedbalstwa. Trzeba zrobić dobre wrażenie pierwszego dnia pracy. Z zamyślenia wyrwało ją ciche skrzypnięcie drzwi. Do buduaru weszła księżna. Ubrana i uczesana. Tego się nie spodziewała. Szybko jednak oprzytomniała i ukłoniła się na powitanie. Czuła, że jej stawy są za stare, żeby dygać jak pokojówki. Vespera skinęła głową i usiadła przed toaletką. Mair czekała posłusznie aż de Stiradas wyda jej polecenie. Nie czekała długo.

- Zapnij mi suknię. – Podeszła i dopięła materiał do końca, najwidoczniej tylko z tym blondynka nie mogła sobie poradzić, gdyż jak oceniła ochmistrzyni idealnie dobrała pozostałą część stroju i upięła włosy w luźny kok. Jej niewielką konsternację wyczuła arystokratka sięgając właśnie po papierośnicę. – Nie ma potrzeby, abyś każdego dnia stawiała się w buduarze tak wcześnie, chyba że wydam inne dyspozycje. Pewnie dziwi cię, że nie musisz pomagać mi w zakładaniu pończoch czy gorsetu, ale zapewniam cię, mimo błękitnej krwi mam dłonie jak każda inna kobieta i ubranie się nie wykracza poza moje zdolności intelektualno-manualne. W moim poprzednim domu miałam bardzo skromną służbę, więc umiem sama oporządzić wokół siebie. Od ciebie będę wymagała pomocy, gdy będzie mi zależało na dokładnym przygotowaniu się do wyjścia. Pytania?

- Jeśli Wasza Miłość pozwoli, mam jedno…

- Słucham. – Vespera zapaliła cygaretkę i podeszła do okna rozkoszując się zapachem poranka i wiśniowym tytoniem.

- Szanuję wasze zwyczaje, Wasza Łaskawość, jednak do moich obowiązków, jako osobistej pokojówki należy też dbanie o garderobę, a kiedy nie mam…

- Rozumiem. – odrzekła  - Stroje, które należy odświeżyć będą oczekiwały na ciebie w tej szafie. – Wskazała dłonią na mebel stojący pod ścianą.

- Jeśli to wszystko, to Wasza Dostojność, pozwoli udać mi się do kuchni, dopilnować przygotowań do śniadania. -  Vespera odprawiła Mair niedbałym gestem wciąż wpatrując się w krajobraz za oknem.

            Mair cały czas w myślach analizowała scenę jaka miała miejsce kilka godzin wcześniej. Zauważyła, że księżna bardzo dba o swoją przestrzeń prywatną. Nie dopuszcza do niej nawet służby, która była przecież niczym cień. Jej wprawne oko szybko oceniło wartość stroju nowej pani, jednak krój nie przystawał do żadnego z jakim do tej pory się spotkała. Bardzo klasyczny, nieudziwniony, jednak zdecydowanie odbiegający od mody panującej w Achonie. Wczoraj dostrzegła, że księżna przywiozła niewiele ubrań ze sobą, zastanawiała się dlaczego. Nagle za plecami usłyszała podniecony szept. To pokojówki z rumieńcami pochylały się nad gazetą. Spojrzała na nie karcąco, więc szybko wstały od stołu i pospiesznie zabrały się do pracy. Ochmistrzyni spojrzała ukradkiem na pierwszą stronę. „Zjadacze czasu znów grasują w Achonie. Pierwszą ofiarą inkwizytor z Turida Abra”. Poniżej widniało zdjęcie młodego mężczyzny z podpisem. „Ofiarą tanurantis padł jedyny syn Najwyższego Sędziego, Jamin. Pogrążona w żałobie i szoku rodzina prosi o uszanowanie tego trudnego dla niej czasu. Turida Abra na razie milczy w tej sprawie.” W mniejszej szpalcie poniżej krótki opis kolejnego, wstrząsającego artykułu. Tym razem o „Nord Expressie”, który mimo poważnego wypadku w drodze do Achony dojechał na dworzec. Mair złożyła gazetę i zaniosła ją do swojego pokoju. Kiedy z niego wychodziła niemal wpadła na Ambaina. Wyglądał na zdenerwowanego.

- Na stare niebiosa, co się stało? – zapytała.

- Przyjechał Dabaon. – odrzekł ściszonym głosem, jakby bał się, że ktoś usłyszy to imię – Pani właśnie poszła się z nim rozmówić. Wiesz, że to oznacza kłopoty. – Mair zmarszczyła brwi i podparła boki rękoma. Lubiła Ambaina, lecz wiedziała też, że był przewrażliwiony zarówno jeśli chodziło o etykietę jaki i wszelkie plotki mogące narazić pracodawcę na utratę dobrego imienia.

- Wiadomo może w jakiej sprawie przyszedł?

- Niestety nie. – Mężczyzna rozejrzał się nerwowo, na szczęście nikogo nie było w pobliżu. – Mam nadzieję, że to nic poważnego, w końcu jak to wpłynie na reputację…

- Spokojnie, Ambainie, z pewnością wszystko się wyjaśni. – Mair położyła mu dłoń na ramieniu – Teraz przynajmniej przekonamy się, czy zatrudnienie się tutaj nie było szaleństwem. – Kamerdyner spojrzał na nią zdziwiony, a ona tylko uśmiechnęła się przyjaźnie. Ich rozmowę przerwał dzwonek. Ochmistrzyni była wzywana buduaru księżnej. Bez słowa zostawiła mężczyznę i pośpiesznie udała się do zachodniego skrzydła. Weszła niemal na palcach zastając Vesperę odwróconą tyłem do drzwi. Znów wyglądała przez okna na park.

- Wzywałaś pani?

- Tak. – De Stiradas oderwała wzrok od okna. Obserwowała jak Maksymilian prowadzi Uladosa, a po chwili w kierunku stajni zmierzał Dabaon z dwoma inkwizytorami. – Chcę abyś przygotowała drobny poczęstunek dla pana inkwizytora. Musi ze mną zamienić jeszcze parę słów. Naparz herbaty. – Mair pogratulowała sobie w duchu, że jeszcze wczoraj przed spotkaniem zdążyła zamówić w piekarni świeże ciasto i pieczywo.

- Dobrze, przygotuję co należy. Gdzie podać?

- W salonie obok westybulu.  Ach, Mair…

- Tak, Jaśnie Pani?

- Powiedz mi. – Księżna podeszła bliżej. – Dlaczego się nie boisz? Nie jesteś nawet przejęta faktem, że inkwizytor przybył do tego domu, zaraz po moim pojawieniu się w Achonie. Nie wydaje ci się to ani trochę podejrzane…?

- Obecność inkwizytora nie jest dla mnie niczym stresującym, Wasza Miłość. Jak zresztą dla żadnego z mieszkańców tego miasta.

- Doprawdy? – Vespera spojrzała na nią tak jakby chciała powiedzieć: Bardzo nie lubię kłamstwa.

- Tak, Wasza Miłość, a lojalność wobec domu stawiam na pierwszym miejscu, więc jeśli będzie trzeba ukryć zwłoki, to pierwsza wykopię dół. – Mair wypowiedziała te słowa prosto w twarz księżnej, która z każdym wyrazem uśmiechała się coraz bardziej.

- Mam zatem nadzieję, że umiesz kopać szybko i głęboko – zaśmiała się perliście. Służąca już chciała wyjść, gdy zatrzymał ją głos księżnej. – Zwłaszcza jeśli będziesz musiała wykopać dół dla siebie. – Twarz Vampyrean nie wyrażała już pogodnego rozbawienia, lecz demoniczną pewność siebie. Mair skłoniła się i wyszła. Po chwili Vespera opadła na szezlong oddychając ciężko jakby właśnie stoczyła ciężką walkę. Ostrożnie wyprostowała nogę, która znów przypomniała o sobie. Teraz ból pojawiał się rzadziej, jednak był znacznie bardziej dokuczliwy i paraliżujący. Zacisnęła mocno zęby i przymknęła powieki czekając aż minie. Wiedziała, że jeśli nie wypije w najbliższym czasie świeżej krwi, ten stan się nie zmieni. Ostrożnie odchyliła skraj sukni jakby obawiała się nieprzyjemnego widoku. Noga wyglądała całkiem zdrowo, jedynie linia cięcia była dość sina i to właśnie z tego miejsca promieniował paraliżujący ból. Vespera prychnęła niezadowolona, lecz nie odważyła się wstać. Spojrzała w kierunku okna. Liście na wysokich drzewach złociły się w słońcu. Część z nich była już intensywnie czerwona. Falując na wietrze przypominały płomienie. Kobieta wpatrywała się w nie zupełnie jakby ten widok ją zahipnotyzował. Przymknęła oczy, które ją zapiekły, jak gdyby poczuła gdzieś dym. Ogień. Zawsze ją fascynował, jednak czuła, w głębi siebie, że nie jest jej sprzymierzeńcem. Znów skierowała swoje spojrzenie w kierunku szyb. Nie wiedziała dlaczego, ale miała wrażenie, że ciemne konary drzew płoną. Zamrugała kilkakrotnie, a po jej policzkach potoczyły się łzy. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że to tylko przywidzenie. Odetchnęła głęboko. Nieco oszołomiona wstała i podeszła do toaletki. Gdy ujrzała swoje odbicie miała wrażenie, że widzi kogoś innego. Ostrożnie otarła twarz.

- Dlaczego płaczę? – wyszeptała do siebie. Spojrzała ponownie w zwierciadło i z przerażeniem odkryła, że jej oblicze wyraża głęboki smutek i żal. Zamaszystym ruchem otworzyła szufladę i sięgnęła po cygaretkę, jednak nie mogła wykrzesać ognia z zapalniczki. Wściekła rzuciła nią o podłogę, a tytoń rozżarzył się, gdy pstryknęła palcami. Ukryła twarz w dłoniach i postarała się uspokoić, jednak czuła, iż w jej wnętrzu coś zaczyna drgać i nie było to jej serce. Ono przecież nie biło.

* * *

            Maksymilian obserwował uważnie jak dwóch comarchi pod uważnym nadzorem Dabaona wykonuje odlew końskiego kopyta. Bezrefleksyjnie gładził zwierzę po sierści zastanawiając się dlaczego Vespera zgodziła się na jego żądanie. Zdaniem d’Iscalesa inkwizytor był ostatnią osobą, która mogła prosić o cokolwiek, on jedynie żądał. Gdyby to nie była Achona to wszyscy trzej dawno stygliby pod ziemią. Aż uśmiechnął się na samą myśl o trzech trupach pożeranych przez wielkie mrozy Foklionu. Nagle z zamyślenia wyrwał go dreszcz, który przebiegł mu wzdłuż pleców. Tknięty przeczuciem uniósł wzrok w górę, ku oknom prywatnych komnat Vespery. Ujrzał jej profil delikatnie wyłaniający się zza ciężkiej kotary. Nie zauważyła go albo nie chciała zauważyć. Jej spojrzenie było utkwione w jednym punkcie i Maksymilian był przekonany, że nie jest nim stajnia, w której krzątali się inkwizytorzy. Nie potrafił dokładnie określić gdzie spoglądała. Dostrzegł delikatny ruch zasłony i już jej nie było. Mężczyzna się zasępił. Dawno nie widział jej w takim stanie. I nie chodziło o fizyczny uszczerbek na ogólnej kondycji. Vespera przypominała mu teraz niespokojne morze, na którym w zależności od kaprysu natury panował sztil, a innym razem sztorm. Zupełnie jakby coś na dnie, od środka ją podburzało i pobudzało. Chciałby wiedzieć co to było, aby jej pomóc. Czuł, że jego pani szamoce się jak ptak w zbyt małej klatce. Zadumał się, cały czas miał też wrażenie, że ich przybycie do Achony nie było zwyczajnym kaprysem de Stiradas. Postanowił, że jeśli ta sytuacja się nie zmieni, to podejmie z nią ten temat. Wiedział, że pewnie go odprawi albo wybuchnie gniewem, chciał jednak chociaż spróbować. Nagle dotarło do niego, że zachowuje się tak jakby się martwił. Dlaczego miałby się martwić? Czyż to, co do tej pory robił nie należało do jego obowiązków? Tylko obowiązków. Westchnął. W jego kierunku zmierzali powoli inkwizytorzy, jeden z nich trzymał w ręku niewielkie pudełko. Maksymilian odegnał myśli, zupełnie jakby odtrącał natrętną muchę. Dwóch młodych comarchi skierowało się w kierunku alejki prowadzącej do wyjścia, zaś Dabaon skłonił się Maksymilianowi i wszedł z powrotem do kamienicy, przy wejściu oczekiwał go Ambain. Ulados niespokojnie machnął ogonem, zupełnie jakby przeczuwał, że d’Iscalesa czeka trudna rozmowa z dumną księżną.

            Dabaon czuł się jak zwycięzca. Teraz to tylko kwestia czasu, aż uda mu się znaleźć coś na tę arystokratkę. Był przekonany, że Vesperę niezaprzeczalnie coś łączy ze śmiercią Jamina. Jednak bez konkretnych dowodów nic jej nie zrobi, a siebie tylko ośmieszy. Zatrzymał się w westybulu i rozejrzał czekając, aż zostanie poproszony do salonu. Starał się dystansować od otaczającego go piękna, choć mimochodem przyznał w duchu, że zarówno to miejsce jak i wygląd samej księżnej robi wrażenie. Szybko odegnał jednak ten komplement, nigdy nie pozwalał, żeby pozory go zwodziły. W końcu najpiękniejsze kwiaty bywają często najbardziej trujące. Nagle usłyszał ciche skrzypnięcie. Ambain skłonił się i otworzył drzwi prowadzące do salonu. Inkwizytor poprawił swoje szaty ze zniesmaczeniem stwierdzając, że powinien zakupić nowe, gdyż te miały już swoje lata. Vespera przechadzała się wzdłuż okien z dłońmi splecionymi za plecami zupełnie nie zwracając uwagi na to, że ma gościa. Inkwizytor rzucił przelotne spojrzenie na stół nakryty do herbaty, jednak gdy kamerdyner chciał go obsłużyć, ten gestem ręki odmówił, więc starszy mężczyzna po cichu opuścił pomieszczenie. Księżna w końcu zaszczyciła go spojrzeniem, po czym spokojnie rzekła:

- Spokojnie, herbata nie jest zatruta. Te zbyt cenne liście czekały długo, aż ktoś przyrządzi z nich napar – mówiąc to podeszła do stołu i jakby chcąc potwierdzić prawdziwość swoich słów nalała sobie trochę napoju do filiżanki. Dabaon milczał jednak przyglądając się jej ruchom. Zdziwił się, że osoba o takiej pozycji społecznej nie przywołała służącej, aby ją obsłużyła. Ta osobliwa niezależność Vespery zaintrygowała go. Zdecydowanie odstawała pod tym względem od dobrze urodzonych mieszkanek Achony. Niektóre z nich zapewne umarłyby z głodu, gdyby nie podstawiano im talerzy pod twarz. Naturalnie, takie oderwanie od rzeczywistości raziło Dabaona, jednak przywykł do niego na tyle, że z czasem przestało go to irytować. Zresztą nie miał wielu okazji, żeby odwiedzać szlachetnie urodzone panny, jego praca pochłaniała całą jego uwagę, a nie lubił być zajęty rozmyślaniami o rzeczach, w jego mniemaniu, trywialnych. Teraz jednak zachowanie Vespery zdało mu się na tyle egzotyczne, że poświęcił mu chwilę.

- Nie jestem spragniony – odrzekł spokojnie, a gdy księżna wskazała mu fotel naprzeciwko zignorował to zaproszenie i nadal stał wwiercając swoje spojrzenie w jej osobę. Ona zaś usiadła wygodnie i delektowała się naparem czekając, aż jej gość w końcu zapyta o wypadki w Nord Expressie. W końcu po to tu przybył. – Byłaby, Jaśnie Pani, łaskawa powiedzieć, co tak naprawdę wydarzyło się podczas pani podróży do Achony?

- Jak sobie pan życzy. Zostaliśmy zaatakowani przez, najprawdopodobniej, koniokrada. Gdy weszliśmy do prywatnych kwater z Maksymilianem, moim doradcą – te dwa słowa dokładnie podkreśliła – zobaczyliśmy jak w przejściu do stajni znika postać. Wówczas poczuliśmy mocne szarpnięcie i zorientowaliśmy się, że złodziej odłączył nasze trzy wagony. Maksymilian udał się do ostatniego wagonu, gdzie, jak już wspomniałam, wystraszony Ulados wydostał się z boksu i stratował koniokrada. Dalej pamiętam wszystko jakby działo się między uderzeniami serca. Silne szarpnięcie, spłoszone zwierzę wierzgające w wagonie, przestraszone pozostałe wierzchowce, pożar. Potem ocknęłam się z powrotem w pociągu, nie wiem jakim cudem, ale Maksymilianowi udało się dogonić Nord Express w ostatniej chwili. – Vespera starała się wzbudzić przejęcie tym jak mówiła, ale Dabaon dobrze wiedział, że nie jest to typ kobiety, która będzie roztkliwiać się nad nieszczęściami, które ją spotkały. Zrobił jednak współczującą minę wpasowując się tym samym w prowadzoną przez nią grę. Jak zdążył zauważyć to ona lubiła dominować i dyktować warunki, więc udając posłusznego partnera w rozmowie miał nadzieję jak najwięcej zyskać.

- Jak wyglądał ten napastnik? – zapytał wpatrując się w nią z zaciekawieniem.

- Dość sztywno. – Uśmiechnęła się uprzejmie. W przeciągu jednej chwili jej twarz przestała wyrażać zaniepokojenie a przyjęła wyraz lodowatej grzeczności. 

- Sztywno? O ile dobrze pamiętam Wasza Miłość powiedziała, że został stratowany.

- Skoro się pan tak upiera to możemy pozostać przy konsystencji na przykład… - złączyła czubki palców i zmrużyła oczy - … na przykład marmolady.

- Marmolady. – Powtórzył bezwiednie – Czyli Wasza Szlachetność nie przypomina sobie nic więcej, co mogłoby nakierować nas na ewentualnego napastnika? – zapytał. Vespera spojrzała na niego zdziwiona.

- Szuka pan zmarłych?

- Można to tak ująć.

- W takim razie proszę być ostrożniejszym, bo są bliżej niż się panu zdaje. – Ujęła między palce czarną cygaretkę. – Tak blisko, że czasami niemal z nami rozmawiają.

- Właśnie na rozmowę liczyłem. – Dabaon uśmiechnął się paskudnie, lecz ona zupełnie nie zwróciła na to uwagi. – Często bardzo chętnie wyjawiają swoje sekrety.

- Jeszcze częściej strzegą ich dalej niż po grobową deskę. – Vespera wstała i otoczona dymem skierowała się ku drugiemu końcowi salonu. Szła powoli kołysząc biodrami w taki sposób, że niejednemu mężczyźnie w tej chwili podniosłoby się ciśnienie krwi. Dabaon był jednak przekonany, że nie ta kokieteria nie jest wycelowana w niego. Dopiero teraz spostrzegł pierścienie na jej dłoniach, w tym jeden sygnet. Wstał powoli od stołu i podszedł do kobiety.

- Bardzo dziękuję Waszej Miłości za poświęcony czas. – Mówiąc to ukłonił się, a Vespera od niechcenia podała mu swoją dłoń, którą delikatnie ucałował. Jej twarz była zupełnie pozbawiona emocji. Nic mu nie odpowiedziała ani go nie pożegnała, więc szybko opuścił salon. Wzrok czuwającego pod drzwiami Ambaina odprowadził go aż pod samą bramę.

  

* * *

            Słońce niedawno zaszło i w powietrzu unosił się jeszcze zapach ciepłego, jesiennego popołudnia. Vespera wyciągnęła się w swojej trumnie i oparła wygodnie o poduszkę. Przeglądała od niechcenia gazetę próbując dowiedzieć się jak najwięcej o tym, co dzieje się obecnie w Achonie. Rozmowę z Dabaonem uznała za bardzo udaną. Nie wiedziała dlaczego, ale ten człowiek ją bawił. Czuła, że może stanowić dla niej problem odkąd go tylko zobaczyła na dworcu, lecz dopóki jego podejrzenia opierały się na zasadzie przeczucia i uprzedzeń do niej jako kogoś spoza Achony, to nie mógł jej nic zrobić. Nim złożyła gazetę i położyła obok trumny, spojrzała ponownie na przeczytane artykuły. Jeden o śmierci syna Najwyższego Sędziego Achony, drugi o wypadku Nord Expressu. Zaśmiała się do siebie. Jak przybyć do obcego miasta, to z przytupem. Splotła palce i oparła dłonie o podbródek. Jej myśli zaprzątał teraz pomysł, aby udać się na oględziny zamku de Cessy. Po obiedzie dotarł do niej krótki list od Ludwiga, który informował ją, że wszystkie prace wykończeniowe w tym miejscu dobiegły końca i można będzie w najbliższym czasie rozejrzeć się za meblami niezbędnymi do wystrojenia wnętrz. Vesperze niezbyt to się uśmiechało, jednak gdy przypomniała sobie jak poprzedni właściciel urządził posiadłość to jej poczucie estetyki krzyczało z rozpaczy i płakało w kącie. Westchnęła i powoli wstała z trumny. Najbardziej oddalony od reszty kamienicy narożny pokój, którego okna, w przeciwieństwie do pozostałych, były mniejsze a szkło było grubsze i mleczne, stał się jej sypialnią. Najwidoczniej czyjeś plany względem tego miejsca zmieniły się w trakcie budowy. Księżnej jednak to nie to przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Spokojnie przeszła do przylegającego obok małego salonu, podeszła do okrągłego stolika, na którym stała karafka z czerwonym winem i nalała go sobie do pięknie zdobionego, kryształowego kieliszka. Po chwili usłyszała ciche pukanie do drzwi i nim zdążyła odpowiedzieć, w progu stanął Maksymilian. Skłonił się i spojrzał na nią tak, że wiedziała, iż nie zdoła uniknąć rozmowy z nim. Nie uważała za koniecznie tłumaczenie się z czegokolwiek swojemu doradcy. Skoro już tutaj przyszedł, przekraczając progi jej prywatnych kwater, musiał mieć ku temu ważny powód.

- Dlaczego bez wahania przystałaś na prośbę Dabaona? – odezwał się pierwszy.

- Ależ to dziecinnie proste. – odrzekła i usiadła w fotelu. - Chciał mnie oszukać albo powiedzieć półprawdę i dobrze wiedział, że w obu przypadkach mogę wykorzystać to na jego niekorzyść, gdyby doszło do konfrontacji. Wybrał drugi wariant, co pokazuje jak zdesperowany lub chaotyczny jest w swoim działaniu. Ale skoro ja byłam tak miła i zgodziłam się na wykonanie odlewu, to następnym razem nie omieszkam tego wykorzystać. Dabaon jest teraz moim dłużnikiem. Nie sądziłam jednak, że będzie tak nieroztropny. Pochopna decyzja przyjazdu tutaj, zaraz po wizycie w terenie, na dodatek powodowana emocjami odsłoniła jego wszystkie słabe punkty. A ja skrzętnie z tego skorzystałam. – Upiła łyk wina. Było rozkosznie cierpkie.

- Skąd wiesz, że był na miejscu zbrodni?

- Żartujesz chyba? Przecież od razu wyczułam zapach porannej rosy, mgły, wilgotnego powietrza, ziemi i dość świeżej krwi.

- I jesteś pewna tego, że odlew kopyta Uladosa w porównaniu z tym, co znalazł w lesie nic mu nie da? Aż tak bardzo pewna?

- Jak najbardziej. – Spojrzała na niego uśmiechając się zadziornie. Takie małe chwile triumfu wprawiały ją w iście szampański nastrój. Dawno nie widział jej tak zadowolonej. – Poza tym, dość często mam rację, nieprawdaż?

- W zupełności, Wasza Miłość. – Skłonił się i skierował do drzwi.

- Ach, Maksymilianie, jednak wizyta Dabaona skłoniła mnie do refleksji… -  Splotła palce i oparła o nie podbródek wpatrując się w niego intensywnie.

- Jakiej natury, moja Pani? – zapytał zaintrygowany.

- Dlaczego właściwie nie mam stajennego? – Po chwili zaśmiała się perliście.

* * *

            Słońce niemal zniknęło za horyzontem, gdy Dabaon wszedł do swojego gabinetu. Zazwyczaj przebywał tutaj sam, więc nie dbał zbytnio o porządek. Nie znaczyło to jednak, że był niedbały. Po prostu to, co inni mogliby uznać za bałagan dla niego było idealnym rozłożeniem przedmiotów w pomieszczeniu. Książki sięgały sufitu obciążając szereg półek. Większość miejsca w pokoju zajmowało solidne dębowe biurko, na którym leżały pergaminy, listy, notatki i przybory do pisania. Tym razem centralne miejsce na blacie zajmowały dwa drewniane pudełka, starannie obwiązane i oznaczone napisem: OSTROŻNIE! Dabaon spojrzał na nie i uśmiechnął się. Wiedział co się w nich znajdowało. Nie spieszył się z ich otwarciem. Każda chwila zbliżająca go do wyczekiwanego i przewidzianego triumfu była niczym łyk słodkiego szampana. W końcu usiadł przy biurku i położył dłonie na drewnianych zamknięciach. Cieszył się, jakby tylko on miał poznać sekret kryjący się w tych pudełkach. Jednak większą radość sprawiał fakt, że niedługo ten sekret poznają wszyscy, a on będzie jego głosicielem. Wtajemniczając achończyków stanie się ważną personą. Nigdy żaden z inkwizytorów nie mógł piastować ważnego urzędu, mieli tylko pilnować równowagi między ludźmi a innymi stworzeniami, lecz Dabaon wiedział, że jego spryt i inteligencja tylko gnuśnieją na tej posadzie. Szansa jaka stanęła przed nim właśnie teraz mogła przenieść środek ciężkości władzy w Achonie. Oczywiście nie od razu i nie tak diametralnie jakby tego chciał, jednak bycie zauważonym w takiej sytuacji było dla niego bardzo korzystne. Westchnął zadowolony i powoli zaczął unosić drewniane wieko pudełek. Najpierw jego oczom ukazała się spora ilość siana i pociętych gazet. Delikatnie je rozgarnął i powoli wyciągnął dwa gipsowe odlewy. Położył je obok siebie i zapalił lampkę biurową. Całkiem niedawno Turida Abra została podłączona do sieci elektrycznej i choć jej pracownicy podchodzili do tego wynalazku z rezerwą, to światło było lepsze niż w przypadku świec. Nagle uśmieszek spełzł z ust Dabaona. Zaczął nerwowo przyglądać się odlewom. Coś w nich nie pasowało. Nie były identyczne. Ten pobrany z miejsca zbrodni był niemal idealnym odciskiem zwierzęcia parzystokopytnego. Takiego jak jeleń. Natomiast ten pobrany od ogiera Vespery miał kształt końskiego kopyta. Nawet ogólna forma się nie zgadzała. Jeden był duży, ale dość podłużny i smuklejszy, zaś drugi bardziej okrągły. Inkwizytor zacisnął mocno dłonie w pieści, aż mu kostki pobielały. Nie takiego obrotu sprawy się spodziewał. Przypomniał sobie właśnie pewną siebie Vesperę i jej twarz wyrażającą uprzejme znudzenie jego osobą. Nie wytrzymał. Uderzył z całych sił w blat biurka, aż oba odlewy podskoczyły, na szczęście nie ucierpiały w związku z jego wybuchem gniewu. Czuł bolesne pulsowanie krwi w żyłach, wszystkie mięśnie miał napięte do granic możliwości, a w głowie pojawiały się tylko fantazyjne i poetyckie inwektywy pod adresem księżnej. Bo o tym, że niezgodność odlewów, to jej sprawka był bardziej niż przekonany. Wciągnął nerwowo powietrze, a jego twarz wyrażał taki grymas, że mimo ogólnie przyjętej akceptacji faktu, że do kanonicznej piękności było mu daleko, to teraz trudno byłoby go przypasować nawet do przeciwnej kategorii estetycznej. W końcu nawet brzydota była w świecie artystycznych doznań mocno ograniczona – powinna trzymać się w ryzach dobrego smaku. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Dabaon musiał szybko się uspokoić. Schował odlewy z powrotem do pudełek, a te z kolei do szafki biurka. Nie chciał, aby ktokolwiek widział go tak wzburzonym. Odetchnął głęboko i dopiero po dłuższej chwili rzekł ściszonym głosem:

- Wejść. – Do jego gabinetu wszedł szczupły chłopak, dość wysoki. W jego wątłej posturze było coś niepokojącego. Długie ręce i nogi, lekko zapadłe policzki sprawiały wrażenie, że wyglądał jak cień. Jednak mimo mizernej budowy ciała w jego oczach dało się dostrzec niebezpiecznie inteligentny błysk. Nie przekroczył progu, tylko ukłonił się i rzekł:

- Wezwanie do domu Najwyższego Sędziego. – Po czym odszedł. Dabaon zamrugał kilkakrotnie, jakby miał wrażenie, że to czego przed chwilą był świadkiem było jakimś złudzeniem. Przybysz nie zamknął za sobą drzwi, co oznaczało, że zapewne będzie czekał na niego. Nie należało więc zwlekać, skoro wezwanie pochodziło od Avidana, Najwyższego Sędziego Achony. Przed budynkiem Turida Abra czekał przygotowana dorożka, przy której stał wychudzony młodzieniec, który jak tylko dostrzegł zbliżającego się Dabaona wskoczył na kozła. Po chwili ciszę tego spokojnego, jesiennego wieczoru zakłócił chlast bata i pojazd znikł w ciemnych uliczkach. Comarchos zaczął zastanawiać się cóż skłoniło Avidana do wezwania go w tak później porze. Przyjęło się, że wieczory są zarezerwowane dla rodziny lub też najbliższych przyjaciół, zaś sprawy oficjalne omawiano w świetle dnia. Oczywiście od tej niepisanej reguły istniał szereg wyjątków, czego wieczorna wizyta w domu Najwyższego Sędziego była dowodem. Inkwizytor szybko spostrzegł, że zbliżają się do posiadłości od tylnej bramy, przeznaczonej tradycyjnie dla służby. Dorożka wjechała w bardzo wąską uliczkę, ledwo mieszcząc się między murami i zatrzymała przy niewielkiej furtce. Miejsca starczyło, aby Dabaon mógł szybko wyskoczyć z pojazdu i od razu wejść na teren domostwa Najwyższego Sędziego. O tej porze roku nikt nie zauważyłby kto tak naprawdę wszedł przez furtkę. Ciemność i ciasnota przejścia osłaniała tajemniczego gościa swoim płaszczem. Inkwizytor szybko narzucił na głowę kaptur i korzystając z tego, że rozłożysty dąb swoimi gałęziami osłaniał cały dziedziniec przemknął w kierunku jedynych drzwi, zza których wyłaniały się stonowane smugi światła. Za nimi znajdował się, jak się okazało, malutki pokoik i dalej wąski korytarz. Znajdował się w części przeznaczonej dla służby. Rozejrzał się uważnie, nie chciał, aby ktoś go zauważył. Na szczęście usłyszał kroki piętro wyżej – najwidoczniej dopiero teraz służący spożywali swoją kolację. Zmrużył oczy, aby przyzwyczaić się do panujących ciemności. Dopiero po chwili dostrzegł cienką, delikatną linię, która jaśniała wśród mroku. Ostrożnie i powoli ruszył w tym kierunku. Po omacku natrafił na ścianę, wymacał coś na kształt zawiasów. Pchnął lekko w miejscu, które wydawało mu się zbyt cienkie jak na zwykłą ścianę. Ukryte drzwi bez ani jednego skrzypnięcia uchyliły się niewiele, lecz na tyle, że mógł przejść bez przeciskania się. Dyskretnie wszedł do skromnego buduaru. Rozejrzał się uważnie. Dlaczego Avidan miałby prosić go o spotkanie z pokoju dla kobiet? Okna były szczelnie zasłonięte. Niewielki ogień w kominku oświetlał tylko stojące nieopodal dwa fotele i stolik. Reszta pokoju była pogrążona w ciemnościach. Dabaon podszedł bliżej źródła światła, gdy w głębi pokoju ujrzał delikatny błysk. Wytężył wzrok i dostrzegł skąpo oświetloną złotą ramę lustra, które zasłonięto ciężkim, czarnym materiałem. Na znak żałoby. Skupiony tak na tym aby przyzwyczaić wzrok do gry światło-cieni nie zauważył niewielkiego ruchu za plecami. Zza ciężkiej kotary wyłoniła się postać obleczona w czerń. Koronkowa woalka zasłaniała niemal całą twarz. W niewielkim świetle było widać tylko wąskie, ciemnoczerwone usta ściągnięte w grymasie bólu.

- Witaj Dabaonie. – Mężczyzna gwałtownie się odwrócił powstrzymując się od ukazania swojego zdziwienia. A zatem to nie Avidan, lecz jego małżonka wezwała go na to spotkanie. Ciekawie, coraz ciekawiej – na jego usta wypełzł złośliwy uśmiech, nad którym nie umiał zapanować. Kobieta nie omieszkała tego zauważyć. – Cóż jest tak zabawnego w obrazie matki w żałobie? Czyżbyś nie żałował swego towarzysza?

- Nie, pani, po prostu jestem nieco… - pospiesznie szukał odpowiedniego słowa - …zaskoczony tym zaproszeniem.

- Nie udawaj zdziwienia, oboje dobrze wiemy, co takie spotkanie oznacza. – Dopiero teraz, gdy kobieta odwróciła się plecami do niego, mógł się jej przyjrzeć. Ciężka suknia z czarnego materiału była godna matrony i kobiety w żałobie, jednak nie odejmowała stojącej przed nim osobie lekkości. Elisaweda, żona Avidana i matka w żałobie po Jaminie. Po chwili odezwała się ponownie. – Powiedziano mi, że mojego syna zabili tanurantis. Nie było nawet czego identyfikować. Avidanowi udało się jedynie odzyskać część prywatnych rzeczy należących do Jamina. – Elisaweda mówiła spokojnie, jej głos starannie maskował rosnące wzburzenie.

- Przykro mi – rzekł sucho Dabaon. Widział już w życiu wiele tragedii i zbrodni, jego rozmówczyni nie była jedyną kobietą, która straciła kogoś bliskiego. Jednak na podstawie swoich obserwacji inkwizytor wiedział, że Elisaweda będzie pragnęła czegoś więcej. Czegoś, czego jej mąż nie będzie mógł, ze względu na zajmowane stanowisko, zaoferować. Zemsty.

- Dabaonie, chcę żebyś dowiedział się kto zabił mojego syna. Nie wierzę, że to dzieło zjadaczy czasu, a nawet jeśli, byli tylko wynajętymi mordercami. Pracującymi na czyjeś zlecenie. Chcę wiedzieć czyje. – W oczach Elisawedy, gdy odwróciła się do inkwizytora błysnęła żądza odwetu za wyrządzoną krzywdę. Była dość spokojną osobą, do większości wydarzeń podchodziła w sposób neutralny i obojętny. Miała jednak jeden wrażliwy punkt. Był to jej jedyny syn, Jamin.

- Oczywiście, jednak zdajesz sobie sprawę, że będę musiał mieć dostęp do jego rzeczy, a co za tym idzie mogę odkryć dość nieprzyjemne dla ciebie fakty o jego życiu. – Mężczyzna doskonale wiedział, że Jamin nie stroni od ryzykownego towarzystwa i zapewne też od nie mniej gorszących czynów. Jako syn Najwyższego Sędziego czuł, że może więcej, jednak często jego szemrane kontakty pozwalały wytropić kryjących się nieludzi. Dopóki tylko stąpał po granicy między światłem a mrokiem, Dabaon nie zwracał mu uwagi i wszelkie obserwacje dotyczące jedynego syna Avidana zachowywał dla siebie. Teraz najwidoczniej komuś nie spodobało się to, że Jamin balansuje między dwoma światami. Komuś, kto sam jest esencją tych dwóch przeciwieństw: blasku i ciemności. 

- Dabaonie, jestem jego matką, ale nie jestem ślepa. Zdawałam sobie sprawę, że mój Jamin niejednokrotnie spotykał się lub korzystał z usług istot nieludzkiego pokroju. I dlatego proszę ciebie, byś zajął się tą sprawą. Pracowaliście razem, wiesz zapewne o wiele więcej niż ja byłam w stanie się domyślić. Gdzieś w tym mieście krąży jego morderca. – Twarz Elisawedy, choć bardzo piękna, była naznaczona smutkiem i nieuchronnie uciekającym czasem. Ciemne oczy wyglądały niczym dwie krople czarnego atramentu na marmurowo białej kartce, jednak w ich blasku skrzyła się niebezpieczna energia, którą Elisaweda mogła skierować i skoncentrować na różnych działaniach. Żona Najwyższego Sędziego cieszyła się wielkim szacunkiem achońskiej socjety. Zawsze w centrum uwagi podczas wielu wystawnych balów i spotkań umiała szybko dowiedzieć się najnowszych informacji dzięki sprawnej sieci dam, które w ramach zabicia nudy plotkowały przy ciastkach i herbacie. Elisaweda miała tę zaletę, że spośród morza nonsensownych informacji umiała wyłowić takie, których znaczenie, wbrew pozorom, było szalenie istotne dla niej i jej rodziny. Jamin był jej oczkiem w głowie, a jego decyzję o wstąpieniu w szeregi inkwizytorów mocno odchorowała. Przywdzianie czarnych szat oznaczało bowiem odrzucenie swojej dawnej tożsamości, pozbycie się nazwiska, majątku i stanie się niemal pozbawionym biografii stróżem prawa. Dabaon zastanawiał się jaki właściwie jest jego stosunek do tej kobiety, bowiem z pewnością nie pozostawała mu obojętna. W tej chwili widząc jej determinację i żądzę zemsty odczuwał względem niej tylko jedno – szacunek.

- Dobrze, przez wzgląd na pamięć o Jaminie spełnię twoją prośbę – odrzekł sucho. Nie chciał wyjść przed Elisawedą na uczuciowego głupca. Tutaj zemsta stanowiła zaledwie pierwszą scenę sztuki. Pierwsze takty symfonii. Niewiele było takich sytuacji w jego życiu, ale tym razem inkwizytor czuł, że stawka może być znacznie wyższa.

- Twoja zgoda nie jest wynikiem sentymentu jakim darzyłeś mojego syna. Wiem, że chcesz czegoś więcej i ja mogę ci to ofiarować, ale wiesz jaki jest warunek – głos Elisawedy był teraz dość niski, melodyjny, nawet pociągający. Kobieta podeszła do kominka i w zamyśleniu wpatrywała się w płomienie oczekując na odpowiedź Dabaona. Chciała mieć pewność, że mimo półsłówek zrozumieli się wystarczająco dobrze. Cisza wypełniająca buduar była niczym przypieczętowanie ich paktu. Inkwizytor przyklęknął na jedno kolano i skłonił się przed swoją zleceniodawczynią.

- Zrobię co tylko zechcesz – wyszeptał cicho, a na jego ustach znów pojawił się ten przykry uśmiech satysfakcji. Elisaweda bardzo dobrze wiedziała jakiego spośród comarchi wybrać. Wiedziała doskonale, który z nich jest równie bezwzględny, co skuteczny; a nade wszystko inteligentny. Nie potrzebowała zwykłego posługacza, który niczym pies myśliwski wytropiłby ofiarę. Ona pragnęła przeciągnąć swoją zemstę i zniszczyć tego, kto ośmielił się zabić jej jedynego syna.

- Chcę głowy – rozkazała uśmiechając się przebiegle. Ogień z kominka nadał teraz jej twarzy wyjątkowej surowości. Wyglądała niczym rzeźba przedstawiająca alegorię sprawiedliwości. Jednak żona Avidana nie miała związanych oczu. Dabaon wstał, skłonił się nieznacznie i wyszedł dokładnie tą samą drogą, którą przyszedł. Doskonale wiedział czyją głowę ofiaruje Elisawedzie.

* * *

            Mrok nocy otulił płaszczem całą Achonę. Powoli zapalano lampy gazowe, które niczym pojedyncze ogniki rozjaśniały ulice. Zapowiadał się jeden z tych ostatnich, ciepłych jesiennych wieczorów. Vespera zapragnęła skorzystać z uroków aury. Taka noc jak ta pobudzała jej apetyt. Chciała poczekać jak całe miasto spokojnie ułoży się do snu i wyruszyć na łowy. Wiedziała bardzo dobrze, że brak świeżej krwi może wpłynąć negatywnie na jej kondycję. Noga cały czas dawała o sobie znać, co coraz bardziej ją irytowało. Zwłaszcza po tym, co zaszło w buduarze. Chwilę wcześniej niepostrzeżenie opuściła swoją kamienicę i niczym cień przemknęła na peryferia Achony. Teraz skrywała się wśród opustoszałych ruin i obserwowała uważnie miasto. Wiedziała, że nie zna jeszcze na tyle tego miejsca, aby ryzykować i zapuszczać się wprost do centrum. Osłonięta bujną roślinnością przechadzała się po murach rozkoszując się zapachem lekkiego, jesiennego powietrza.

Dawno nie czuła się tak spokojna i tak wolna. Przymknęła oczy i zaczęła się wsłuchiwać w odgłosy cichnącej metropolii. Każdy dźwięk przypominał jej pojedynczy akord w kompozycji życia. Skupiła się na tych najdelikatniejszych i najsłabszych uderzeniach, przypominających minimalne drgnięcie strun. Rozchyliła ostrożnie usta i oblizała wargi. Teraz pragnęła tylko dwóch rzeczy: krwi i tytoniu. Uśmiechnęła się do siebie nasłuchując symfonii życia. W świetle księżyca błysnęły ostre, kilkucentymetrowe kły. Gdy chmury gnając przez niebo zasłoniły kurtyną ciemności ruiny, w mroku można było dostrzec dwoje gorejących żądzą krwi oczu. Vespera złączyła się z cieniem i ruszyła przed siebie nasłuchując instynktownie kolejnych taktów życia. Jej ruchy, szybkie i dokładne, niedostrzegalne dla zwykłego śmiertelnika, nie były pozbawione gracji. Zatrzymała się w zaułku między wąskimi uliczkami i czekała. Czuła jak kolejne odgłosy cichną i skupiła się na jednej melodii. Gwałtowne szarpnięcia spazmatycznie sygnalizowały niechybny koniec. Coraz bliżej i bliżej. Wszystko przestało się liczyć poza tym jednym dźwiękiem. Odgłosem przerażonego życia. Vespera otworzyła oczy i gdy tylko chmury znów zasłoniły niebo wynurzyła się w zaułka.

W ułamku sekundy muzyka, której nasłuchiwała ucichła, a usta wypełniła gorąca krew. Skupiając całą swoją osobę na chwili posiłku zupełnie straciła poczucie czasu i rzeczywistości. Słyszała tylko bicie swojego serca, które łopocząc w klatce piersiowej przypominało zbuntowanego, targanego spazmami euforii ptaka szamoczącego się w zamknięciu. Nawet nie poczuła, gdy pod jej stopami rozsypał się proch oznaczający koniec biesiadowania. Przelała całe życie z tej istoty w siebie, co do kropli, aż pozostał tylko pył. Oparła się o mur oddychając ciężko i wsłuchując się w absolutną ciszę jaka zapanowała wokół niej. Otarła usta dłonią i starannie oblizała palce. Czuła się nieznośnie nieobecna i obezwładniona życiem.

Nie pamiętała jak dotarła do swojej komnaty. Nim zasnęła zdążyła zapalić cygaretkę i oddając się ekstatycznej analizie minionych chwil powoli odpływała w sen. Jednak ten nie był łaskaw przynieść ukojenia. Gdy tylko zamknęła oczy nawiedziły ją niepokojące i niewyraźne obrazy. Jeden z nich poruszył ją na tyle, że poderwała się z trumny niemal jak oparzona. Usiadła pod ścianą i wpatrywała się niemo w miejsce swojego, niemal wiecznego, spoczynku. Odetchnęła głęboko, gdy uświadomiła sobie, że nic z tego, co widziała nie było rzeczywiste. Niebo stawało się coraz bardziej szare, a potem złociste. Za oknem tańczyły złote liście niczym ogień na stosach.