Rozdział III – I stała się ciemność

MUZYKA

     Wszystko działo się szybko, bardzo szybko. Niczym jednoaktówki pomiędzy mrugnięciami jego oczu. Klatka po klatce, jak w filmie. Wydech po wdechu. Rozkurcz po skurczu serca. Równe tempo, niczym galop wierzchowca czy metronom. Mrugnięcie po mrugnięciu…

             Mrugnięcie.

            Długi, metalowy przedmiot błysnął na wysokości tchawicy Vespery. Ociekał krwią. Jej krwią. Biel śniegu została skalana czerwonymi kroplami, mógłby przysiąc iż widzi jak każda z nich opada tworząc abstrakcyjne wzory. Spojrzał na Vesperę.

             Mrugnięcie.

            Odwróciła się gwałtownie. Rozwiane blond włosy dołączyły do powietrznego tańca razem z czerwienią. Wyglądało to tak jakby miała na sobie długi sznur korali, który niedbale zaplątał się pod wpływem gwałtownego ruchu. Szybko ścisnął różdżkę i nakierował ją w miejsce skąd, jak miał nadzieję, nadleciała strzała.

             Mrugnięcie.

            Lumos Maxima. Jasna kula rozświetliła okolicę. Cienie drzew wyostrzyły się tworząc proste linie, zaś gałęzie utworzyły skomplikowane secesyjne wzory. Całość w swojej złożoności przypominała gotyckie kościoły niemal sięgające nieba wypełnione grą świateł. Jego wzrok potrzebował chwili, aby przyzwyczaić się do dużego kontrastu pomiędzy bielą śniegu i blaskiem rozświetlającym otoczenie, a ciemnością nocy i czarnymi konarami drzew.

             Mrugnięcie.

            Znów spojrzał na Vesperę. Sięgnęła ręką za plecy, jakby chciała wyciągnąć strzałę z kołczanu, jej twarz wykrzywił na sekundę grymas bólu. Po chwili metalowy drąg, zbroczony jej krwią, wylądował gdzieś w śniegu. Żabot jej białej koszuli przybrał ciemnoczerwony kolor. Skóra miała odcień marmuru, a od niej odznaczały się pełne usta i oczy. W tym momencie wyglądała niczym prerafaelicka wizja Lady of Shalott.

                Mrugnięcie.

            Świst, świst, świst. Błysk kolejnych strzał przeciął nocne niebo niczym spadające gwiazdy. Jednak jedyne życzenie, które można było wypowiedzieć brzmiało: „Oby nie trafiły w swój cel”. Nim zdążył wypowiedzieć zaklęcie dostrzegł kątem oka jak Vespera zręcznie, używając tylko dłoni, odbija kolejne ataki. Nagle! Dźwięk przypominający uderzenie wiatru. Ujrzał tylko coś na kształt dymu lub czarnej farby wlanej właśnie do wody. Vespera zniknęła. Blask światła rzuconego dzięki zaklęciu Lumos Maxima zaczął blednąć. Severus dojrzał na śniegu podłużne ślady krwi, zupełnie jakby ktoś pędzlem skropił biel. Postanowił ruszyć za tymi splątanymi wzorami.

 Mrugnięcie

           Gdy tylko ruszył przed siebie, usłyszał wrzask i trzask łamanych gałęzi. Znów rzucił zaklęcie oświetlające i jego oczom ukazała się scena walki pomiędzy Vesperą a mężczyzną, który na pierwszy rzut oka wyglądał niczym myśliwy, krwawił z uda. Atakował Vesperę lekko zagiętym, wyprofilowanym ostrzem, ona zaś zgrabnie niczym kot uchylała się od ciosów. Zauważył kilkanaście połyskujących przedmiotów wbitych w ziemię, to były strzały. Chyba komuś skończyła się amunicja. Walka przypominała taniec, kanciaste i agresywne ruchy napastnika łagodziły płynne uniki Vespery, pełne wdzięku, przemyślane i nastawione na efektywność.

             Mrugnięcie.

         Kolejne uderzenie ostrzem zatopiło je w barku Vespery. Mężczyzna chciał wbić je głębiej lub wyszarpnąć. Jednak przeciwniczka gwałtownie chwyciła go za nadgarstek. Trzask. Obłąkańczy krzyk. W sekundę później wyłamana z całą siłą ręka zwisała bezwładnie. Vespera złamała jego rękę na wysokości łokcia. Zrobiła to z precyzją i zaskakującą łatwością. Zupełnie jakby to była zapałka, a nie plątanina mięśni i kość. Wówczas po raz pierwszy przez głowę Severusa, dosłownie przez ułamek sekundy, przeszła myśl: Kim ona jest?

               Mrugnięcie.

            Brunet postanowił włączyć się do walki, lecz gdy tylko wykonał minimalny ruch różdżką Vespera odwróciła się gwałtownie w jego kierunku. Mimo niewielkiego światła, dostrzegł wyraźnie jej twarz. Oczy zwykle bursztynowej barwy, przypominały teraz żywy ogień niczym z pól bitewnych. Krew na bluzce i ostrze wbite w ramię, włosy jasne niczym łany zboża i niezwykła bladość tworzyły nieco groteskowy, ale i hipnotyzująco przyciągający obraz. Zwykle jej rysy twarzy wyrażały pogardę lub obojętność, co najwyżej zainteresowanie wypowiedzią rozmówcy. Teraz było zupełnie inaczej. Nie była to twarz jaką kiedykolwiek dane było mu ujrzeć. Była oszałamiająco piękna, lecz też budziła strach. Taki strach, który kłębił się gdzieś w podświadomości i tylko czekał, żeby wypełznąć na wierzch. Było coś w postawie Vespery, co w tym konkretnym ułamku sekundy tworzyło obraz, którego nie będzie już mógł, a nawet nie będzie chciał wyprzeć z pamięci. To zestawienie kolorów: ciemności nocy, ciemnej krwi na bieli żabotu i koszuli, jasnych refleksów jej włosów i gorejącego ognia piekielnego w jej oczach tworzyło razem idealny portret bogini śmierci. Femme fatale. Piękno i strach, delikatność kobiety i siła tytana, życie i śmierć, cnota i grzech, potępienie i zbawienie – wszystko to zwarło się w oszałamiającym tańcu tworząc to, co było dane ujrzeć mu w tej chwili. Vespera wyglądała niczym personifikacja wojny. Olśniewające piękno i siła, a także zniszczenie i pożoga. Severus wiedział, że nigdy nie zapomni tego, co teraz ujrzał. To było zbyt oszałamiające, pod każdym względem.

             Mrugnięcie.

             Nie. – powiedziała,  niemal wyszeptała. Snape znieruchomiał. Jak to: „Nie”? Nie ma się włączać do walki? W tym momencie chwyciła za rękojeść i wyciągnęła ostrze z ramienia. Jej usta wykrzywiły się w nieznacznym grymasie, lecz wiedział, że nie jest on powodowany bólem. Atakujący mężczyzna mimo znacznego uszczerbku na zdrowiu nie zamierzał rezygnować. Wyciągnął zdrową ręką zza pasa coś na kształt rewolweru. Już miał pociągnąć za spust, gdy Vespera zaatakowała go jego własną bronią, uderzając od dołu odcięła rękę na jednej trzeciej długości. Ostrze przemknęło przez wysoki śnieg porywając płatki lekkie niczym piórko, które natychmiast przyjęły szkarłatną barwę wirując z kroplami krwi. Cięcie było perfekcyjne i gładkie, zupełnie jakby nie napotkało na żaden opór. Severus nie wytrzymał, ruszył w kierunku walczącej pary, mimo iż wiedział kto jest przegranym w tym starciu. Rzucił zaklęcie tnące, jednak zostało one odbite, niczym od niewidzialnej bariery i zamiast trafić w cel ścięło kilka pobliskich drzew. Runęły z hukiem przerywając panującą ciszę, nocne stworzenie poderwało się z drzew. Nie zważając na to, brunet brnąc po kolana w śniegu szedł dalej. Nagle coś przeleciało mu tuż przed oczami.

              Mrugnięcie.

            Byłby w stanie przysiąc, że to był ptak. Pewnie z koron drzew wypłoszył go hałas. Jednak po chwili znów mignął mu kolejny. I jeszcze jeden. Po chwili w powietrzu tańczyły czarne pióra, krople krwi i płatki śniegu tworząc trójkolorowy wir. Lumos Maxima. Zimne światło zaklęcia rozświetliło okolicę, cienie wyostrzyły się, stały się kanciaste i drapieżne niczym w złowrogim kalejdoskopie śmierci. Ptaki nie zważając na blask zaczęły krążyć nad ich głowami zbierając się w coraz to większe grupy, które pikując w dół uniemożliwiały Severusowi dotarcie do Vespery i jej przeciwnika, a także utrudniały śledzenie walki. Huk wystrzału. Czyżby jakoś udało się wypalić z broni? Nagle zwarty krąg zwierząt odciął go zupełnie, nad ich głowami świeciła tylko jasna kula światła wytworzona przez zaklęcie. Wirująca chmara przeistoczyła się w efektowną grę cieni – czarne ptaki i rzucane przez nie kontury kontrastowały z bielą śniegu. Cisza zmieniła się w mieszaninę ich złowrogiego krakania, dźwięku skrzydeł na wietrze, odgłosów walki. Czuł się nierealnie, jak w jakimś śnie, a raczej na pograniczu mary i jawy. To co widział mogło być równie dobrze wytworem jego wyobraźni pobudzonej zmęczeniem i tym, co ostatnio przeszedł. Kontrasty barw i dźwięków doprowadzały go do szału, tworzyły kakofonię, synkretyzm, który działał na wszelkie jego zmysły.

            Mrugnięcie.

            I stała się ciemność. Zaklęcie oświetlające zniknęło, a wraz z nim pochłonął go mrok. Potarł oczy, nie mógł przyzwyczaić się do tak gwałtownej zmiany. Już chciał się rozejrzeć i znów rzucić zaklęcie światłości, gdy zza chmur wyłonił się księżyc w pełni, a jego oczom ukazał się obraz makabry. Na niewielkiej polanie, która wcześniej była niemym świadkiem walki, na stosie z połamanych drzew leżało, wbite w złowieszczo powyginane konary, ciało walczącego mężczyzny. Wykrzywione gałęzie przypominały rogi jelenia, a odcięta wcześniej ręka wraz z drugą, złamaną w pojedynku, nabite były nad klatką piersiową denata układając się niby w geście powitania, niby w geście modlitwy. Zwłoki były tak ułożone, że przypominały słynną rzeźbę „Ekstaza świętej Teresy”. Po chwili spostrzegł połyskujące podłużne elementy w śniegu. Śnieg wokół osobliwego ołtarza był nienaruszony, zupełnie jakby nigdy się tam nic nie wydarzyło. Tu i ówdzie połyskiwały strzały rozrzucone niedbale wśród skręconych wstęg krwi. Księżyc przedarł się przez ostatnie chmury i oświetlił w całej okazałości ten piękny w swym okrucieństwie widok. Zabijanie też jest sztuką, a ciało jest materiałem dla mordercy. Jak widać Vespera była wirtuozem w tej dziedzinie, prawdziwym maestro zbrodni. Severus rozejrzał się wokół jednak nigdzie jej nie było. Powoli zaczął się wycofywać nie odrywając wzroku od tej scenerii.

            Mrugnięcie.

            Gwałtownie odwrócił się i ruszył przed siebie, nie zważając na to, w jakim kierunku zmierza, nie zależało mu już na oświetleniu drogi. Przed oczami miał cały czas sceny walki, krótkie chwile przerywane taktem jego mrugnięć. Wybijane w rytm uderzeń jego serca. Krok po kroku. Idealne w tym okrucieństwie i piękne w strachu. Po chwili opuścił mroczny las, a jego oczom okazał się zamek Vespery. Wziął głęboki oddech, nie wiedział dlaczego, nie umiał tego racjonalnie wytłumaczyć, ale zapragnął tam wrócić. Znaleźć się w „swoim” pokoju. Śnieg skrzypiał pod jego stopami, gdy się zbliżał do budynku, a za nim, w powietrzu, tańczyły czarne pióra. 

************************************************
Taki eksperyment z techniką narracji. 

Wcięcia akapitów się rozjechały nieco, wiem. Nie umiem temu zaradzić. 

Zdjęcie lasu: http://blog.jarekdziedzic.com/index.php/2009/01/26/mroczny-las/

Czekam na komentarze. Opinie i pytania jak zawsze na: http://ask.fm/SayaVespera