Rozdział II

    Wiatr hulał między konarami drzew, które falując oceanem żółknących liści, kołysały się miarowo. Nieopodal mostu, na jednej z gałęzi usiadł kruk. Jego bystre, czarne niczym noc spojrzenie uważnie obserwowało wszystko wokół. Przekrzywił swoją głowę śledząc kołyszące się ciało wisielca. Przypominało ono wahadłowy ruch zegarka używanego w seansach hipnozy. Zwierzę z fascynacją przyglądało się temu widokowi. Napięty bat trzeszczał pod wpływem ciężaru mężczyzny. Ptak wzbił się w powietrze i zatoczył pętlę nad roztrzaskanymi wagonami. Żelazne pręty wygięły się w groteskowe formy  i zwarły ze sobą tworząc metaliczny szkielet, który w swych trzewiach krył potrzaskane kawałki drewna. Potłuczone szkło leżało rozrzucone niedbale wzdłuż torów błyszcząc w świetle księżyca. Elegancki cień przemknął nad nimi z cichym poświstem piór i sfrunął niżej, aby usiąść na ramieniu nieboszczyka. Trup wyglądał świeżo i apetycznie, był nawet jeszcze ciepły. Kilka uderzeń dziobem, szarpnięcie, a skóra zaczęła odchodzić od policzka odsłaniając mięśnie. Mięso niemal parowało z rozdziobanej twarzy, która przypominała teraz nieco zdeformowaną maskę umazaną w ciemnej czerwieni. Ptak odwrócił się, aby móc z dogodniejszej pozycji spożywać pokarm. 

Nagle dało się słyszeć charakterystyczne krakanie. Jeden po drugim zaczęły zlatywać się inne kruki. Stroszyły smoliste pióra, a wraz z ich krzykiem z dziobów unosiła się para. Po chwili do ucztującego już zwierzęcia dołączyło kolejne. Za nim podążyły następne usiłując zdobyć trochę pokarmu. Zaczęły szamotać się i krążyć coraz ciaśniej wokół ciała martwego mężczyzny. Po chwili zwłoki otaczała chmara czarnopiórych zwierząt kraczących głośno. Chór ich głosów przedzierał się przez ciszę lasu przyciągając uwagę innych nocnych stworzeń. Pomiędzy gęstwiną drzew widać było przemieszczające się cienie i wygłodniałe oczy, które coraz śmielej zbliżały się do mostu. Bez czci i szacunku kolejne uderzenia dziobem rozrywały ubrania, skórę i mięśnie. Smolista chmara wiła się w spazmatycznym tańcu. Zataczała koła wokół wisielca niczym baletnica wykonująca piruety. Jeden po drugim, ptaki uderzały dziobami w zwłoki rozrywając to skórę, to ubrania. Rzemień trzeszczał coraz głośniej, jakby nie mógł znieść ciężaru tego upodlenia. Wraz z nim jęczał wygięty metal, który pochylał się coraz bardziej nad straceńcem niczym ostatni spowiednik pragnący udzielić rozgrzeszenia. Jednak na to było za późno. Nie było już życia w tym miejscu. Bat chrzęszcząc osuwał się niżej i niżej, aż w końcu napięcie minęło. Ciało mężczyzny, niczym wędrowiec przez szalejące sztormy pozbawiony żagla, zanurkowało w powietrzu. Stado kruków ruszyło w tę ostatnią wędrówkę wraz z nim układając się czarną masą w skrzydła rozpostarte nad jego plecami. Poszarpany materiał i rozerwana skóra łopotały na wietrze. Chmara ptaków odprowadziła go niczym kondukt żałobny aż po spienione fale bulgoczące między ostrymi skałami, które wyłaniały się z toni. Ciemności wody objęły go ramionami niczym stęskniona kochanka. Zamknięty w zimnym sarkofagu śmierci miał już nigdy nie zdradzić swoich sekretów. Obłok czarnych skrzydeł wzbił się w powietrze otaczając pętlami most i pozostałości wagonów. Nieustający chór ich głosów wypełniał puste niebo, po którym wędrowały chmury. Wiatr coraz mocniej smagał stalową konstrukcję oraz konary drzew, które przyłączyły się do żałosnej pieśni. To ostatnie pożegnanie.

     Tymczasem czarna mgła przemierzała z zadziwiającą prędkością las aż w końcu opadła się przy końcu torów. Dym związał się przybierając kształt butów i nóg aż po umazaną krwią bluzkę. Na końcu z ciemności wyłoniły się gorejące bursztynowe oczy, którym ukazał się dość nieprzyjemny widok. Usta Vespery wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia i irytacji. Trzy wagony wpadły na siebie, gdy pierwszy z nich uderzył z impetem w kozioł oporowy. Z boku, na skraju lasu stał duży, solidny powóz w stalowym kolorze. Był zaprzężony w cztery masywne konie, które swą maścią zlewały się z panującymi ciemnościami. Potrząsały nerwowo grzywami, na pewno niezbyt odpowiadało im ich położenie. Wśród gęstwiny drzew znalazłby się niejeden drapieżnik, dla którego te wierzchowce stanowiłyby smaczną kolację. Wliczając oczywiście ich właścicielkę jako deser. Po chwili osadzone przy koźle latarnie zapłonęły ciemnoczerwonym światłem rzucając karminowy blask na powóz i okolicę. Kobieta zmierzyła okolice krytycznym spojrzeniem i podeszła do wierzchowców, aby je trochę uspokoić. Zza powozu wyłonił się Maksymilian, który skąpany w czerwieni rzucanej przez latarnie wyglądał jeszcze mefistofelicznej niż zazwyczaj: ostry orli nos, drobne usta i niepokojące spojrzenie spod wpółprzymkniętych powiek. Skłonił się na widok Vespery i uśmiechnął lekko dostrzegając krew na bluzce. Jednak ona nie była rozbawiona tak jak jej towarzysz. 

-  Gdzie jest Ulados? – zapytała zirytowana. Mężczyzna nie odpowiedział, tylko spojrzał w stronę zniszczonych wagonów. De Stiradas ruszyła w tym kierunku. W głębi jednego z nich znajdował się boks obudowany żelaznymi prętami, teraz rozerwanymi i wygiętymi do zewnątrz. Blondwłosa wciągnęła gwałtownie powietrze i przymknęła oczy. Z ledwością panowała nad zbliżającym się wybuchem gniewu. Zacisnęła pięści. Maksymilian obserwował ją uważnie stojąc nieopodal. Ulados, ukochany wierzchowiec Vespery. Mimo jego narowistości, to najbardziej na nim lubiła jeździć. Piękny, czarny ogier, który zrzuciłby niejednego jeźdźca ze swojego grzbietu, ale ona potrafiła go okiełznać nawiązując z nim nić porozumienia. Rozluźniła palce i uniosła dłoń jakby nakazując swojemu słudze milczenie. Onyks zdobiący jej pierścień lśnił w ciemnoczerwonym blasku latarń. - Maksymilianie, byłbyś tak łaskaw przypomnieć mi, co należy do twoich obowiązków? – zapytała, a na jej twarzy malowała się obojętność.

- Służenie tobie, moja pani – odrzekł lakonicznie

- Zatem to – wskazała na stojące za nią wnętrze wagonów – jest najodpowiedniejszy - sposób w jaki powinieneś mi służyć? – Jej wargi wygięły się w złośliwym uśmiechu. Mężczyzna opuścił nieco głowę, jednak cały czas przyglądał się jej uważnie.

- Wybacz. – Wiedział, że nie było sensu mówić jak bardzo jest mu z tego powodu przykro. Bo faktycznie poczuł, że ją zawiódł. Zupełnie jakby dziwny, niezmaterializowany ciężar krążył gdzieś pomiędzy jego żołądkiem a głową.

- Wzruszające – żachnęła się sarkastycznie - zatem skoro mamy za sobą ten śmieszny ceremoniał, to mogę ruszyć za nim, mam nadzieję, że nie uciekł zbyt daleko. Oczywiście jak mógłbyś oponować. – Wbiła w niego spojrzenie lśniących tęczówek, gdy tylko otworzył usta, by zaprotestować. Odwróciła się i ruszyła w stronę pierwszego z wagonów. Mimo tego, że był w opłakanym stanie, udało się jej wejść do środka. Wśród potrzaskanych skrzyń, których część zawartości najwidoczniej udało się wydobyć Maksymilianowi, leżało kilka podłużnych zawiniątek. Vespera chwyciła jedno z nich i odwinęła materiał. W ręku trzymała puginał o wężowatym kształcie klingi. Minimalistycznie ozdobiona rękojeść była owinięta skórzanym paskiem, tak aby nie ślizgała się w dłoni. Wyskoczyła na zewnątrz i zamachnęła kilkakrotnie ostrzem sprawdzając, czy ją satysfakcjonuje. Płynnym ruchem zatoczyła nim półokrąg wokół sylwetki i zatrzymała czubek broni tuż przed szyją mężczyzny. Uśmiechnęła się do niego w taki sposób, że każdą inną osobę na jego miejscu przeszyłby nieprzyjemny dreszcz.

- Byłbym nad wyraz spokojniejszy, jeśli to mi pozwoliłabyś udać się za Uladosem. – Vespera wyglądała tak, jakby zaraz miała powiedzieć „doprawdy?”. Jego źrenice uważnie mierzyły odległość między klingą a jego skórą, mimo to ani jedno słowo nie zdradzało swym brzmieniem strachu.

- Dziękuję, ale nad twój spokój przedkładam skuteczność działania. Wydaje mi się, że na tym polu masz jeszcze sporo do zrobienia. – Jej głos zawisł na chwilę w ciszy. Wodziła czubkiem puginału wzdłuż jego marynarki. Gdy tylko metal stykał się z materiałem, rozcinał go delikatnie. Ona zaś była zupełnie skupiona na tym, aby cięcia układały się w orientalny wzór. - Boisz się mnie ? – Spojrzała uważnie w jego oczy nie przerywając kreślenia skomplikowanych układów.

- Martwi się nie boją – powiedział beznamiętnie. Jego palec wskazujący zatrzymał puginał i osunął go od klatki piersiowej. Z rozciętej skóry zaczęła sączyć się krew. Na jego ustach pojawił się uśmiech. Był pewny siebie.

- Wiem. Jednak potrafią być też wyjątkowo okrutni. Mniemam, iż wiesz jaka kara czeka stajennych, którzy nie dopilnowali ukochanego Bucefała pana? – Przekrzywiła głowę przyglądając się mu uważnie.

- Rozerwanie przez konie. – Jego powieki nawet nie drgnęły.

- Cóż, tak szczęśliwie się składa, że mamy tutaj cztery wierzchowce. – Jej wzrok spoczął na zaprzężonych zwierzętach, które spokojnie skubały trawę. Wyglądała dość groteskowo w tym świetle, z bluzką brudną od krwi i ze sztyletem w dłoni. Obróciła się na pięcie i już miała zniknąć w ciemnościach, gdy nagle zatrzymała się, zupełnie jakby sobie właśnie o czymś przypomniała. – Powiedz mi, znałeś tego nieszczęśnika? - wskazała niedbale klingą gdzieś w kierunku, z którego wcześniej przybyła.

- Nie, moja pani – skłamał. Podeszła do niego gwałtownie i chwyciła z całych sił za gardło. Mimo jego wzrostu i ciężaru bez najmniejszego wysiłku uniosła go i pchnęła prosto na roztrzaskane wagony. Metal, drewno i szkło zaczęły parować mrokiem i drgać. Jej tęczówki przybrały ognistego koloru. Drobne elementy zaczęły unosić się wraz z czarnym dymem i zataczać kręgi w powietrzu, zupełnie jakby podrywała je do tańca gwałtownie wirująca kolumna powietrza. Maksymilian patrzył na nią rozszerzonymi oczami, z trudem łapał oddech.

- Masz bardzo delikatną skórę – rzekła uśmiechając się przymilnie – byłyby z niej piękne rękawiczki. – Coraz to większe części zniszczonych wagonów podrywały się do tańca, zupełnie jakby ktoś zaczął grać wyjątkowo pięknego walca i każdy obecny na sali chciał wirować w rytmie muzyki. Pierścień ciemności zamykał się wokół nich coraz ciaśniejszą pętlą tak jak jej palce wokół jego szyi.

- Łączy nas adus wulis – wycharczał

- Kłamstwo jest zdradą, a to sprzeniewierzenie powinności krwi! – Docisnęła go mocniej do ściany. – Nigdy nie próbuj zepsuć naszej krwi zdradą! Nigdy nie wybaczyłabym sobie zabicia ciebie. – Jej oczy zaszkliły się od łez, które szybko strząsnęła odwracając głowę. Rzuciła go z całej siły o ziemię. Nim zdążył wstać, wir mroku zawiązał się wokół niej i uniósł się gwałtownie w powietrze. Po chwili na ziemię posypały się unoszone przez niego kawałki. D'Iscales rozmasował sobie gardło, otrzepał się z pyłu i wręcz z pedantyczną precyzyjnością wyciągnął drobinki szkła ze swoich włosów. Spojrzał w zachmurzone niebo i, widząc cień, który mknął coraz wyżej, uśmiechnął się do siebie.

- Powinna pani popracować nad manierami, Wasza Miłość

            Zmaterializowała się gdzieś w lesie uważnie śledząc trop pozostawiony przez Uladosa. Była wściekła, cała dygotała od wewnątrz. Jej dłoń nerwowo ściskała rękojeść puginału. Miała ochotę roznieść wszystko wokół. Spalić do samej ziemi. Szybkim korkiem przemierzała wydeptane przez stada zwierząt ścieżki. W końcu zatrzymała się i wciągnęła głęboko powietrze. Zamknęła oczy i wsłuchała się w panującą wokół ciszę. Po chwili usłyszała, że gdzieś w gęstwinie drzew śpiewają nocne ptaki. Między krzewami słychać było ciche pomrukiwanie lub warczenie. Tak naprawdę to miejsce tętniło życiem, tylko będąc skupionym można było usłyszeć chór dźwięków wydobywający się z ciemności.  Starała się uspokoić, lokalizować punkt po punkcie miejsca, z których dochodziły najróżniejsze skrzekoty, pohukiwania, wycie, warczenie, świergotanie lub syczenie. Gdzieś w oddali przerażone zwierzę tratowało kopytami gałęzie. Pomiędzy konarami drzew przysiadały nocne ptaki. Wśród rozkładających się liści wiły się węże, jaszczurki i szczury. Po chwili, na wprost od miejsca, w którym stała, usłyszała znajome prychnięcie. To był jej koń. 

Otworzyła oczy i wtopiła się w otaczającą ją ciemność. Tylko ona dawała jej poczucie bezpieczeństwa i wewnętrzną siłę. Spokojnie schronienie w niepewnych chwilach. Światło dnia było zbyt dumne i odsłaniało wszystko, jak się jej zdawało, niszcząc wszelkie sekrety. Vespera mknęła wśród powyginanych pni i gałęzi, przypominających zdeformowane szpony zamykające wszystko wielkiej klatce. W końcu znalazła się na niewielkiej polanie. Las jak zasłona mroku wydzielał granicę pomiędzy swoim królestwem, a jednym z niewielu miejsc, gdzie docierał blask księżyca. Ujrzała lśniący grzbiet Uladosa, który  w skupieniu poszukiwał świeżych źdźbeł trawy pod stertą gnijących powoli liści. Przystanęła na chwilę przyglądając się pełnemu gracji zwierzęciu. Powoli podeszła do niego. Zaczęła gładzić go lśniącym umaszczeniu. Ogier podniósł głowę jakby wsłuchiwał się w otaczające ich odgłosy nocy. Vespera zacisnęła dłoń na jego grzywie, gdy tylko usłyszała za plecami nieprzyjemne syczenie i warczenie. Odwróciła się powoli zasłaniając sobą konia. Z mroku lasu wyłoniła się podłużna czaszka obciągnięta niemal przeźroczystą skórą. Spomiędzy żółtawych i ostrych zębów wysuwał się mięsisty język. W przeraźliwie pustych oczodołach połyskiwały malutkie gałki oczne. Obserwowały uważnie kobietę i zwierzę. Jak się okazało czaszka wieńczyła długą i chudą szyję. Stwór powoli wyłaniał się z ciemności. Długie i kościste kończyny obleczone były potarganą szatą. Można było tylko się domyślać, czy to coś było kiedyś człowiekiem. Poruszało się kołyszącym ruchem wodząc oczami jakby nie mogło się zdecydować kogo zaatakować w pierwszej kolejności. Między konarami drzew połyskiwały jedne po drugich oczy uważnie obserwujące sytuację. Niezależnie od wyniku potyczki zapowiadała się smakowita uczta, chociaż to umięśniony ogier stanowił największy przedmiot pożądania. Zwierzę było spłoszone, ale obecność jego pani uspokajała je, więc uderzało tylko nerwowo kopytem o ziemię. Vespera wyciągnęła przed siebie puginał, nie miała zamiaru tracić czasu na to coś, co prężyło się przed nią. Wiatr nasilał się coraz bardziej, w końcu ciężkie chmury przykryły swym płaszczem niebo. Zapanowały zupełne ciemności. Słychać było tylko prychanie Uladosa i syk zbliżającej się do nich istoty. Po chwili pierwsza błyskawica przeszyła niebo. Oczom zaskoczonej Vespery ukazała się cała grupa drapieżników, każdy z nich wyglądał podobnie. Jednak nim zdążyła oszacować ich ilość, znów otaczał ją mrok. Poczuła na policzkach pierwsze krople deszczu. Każda inna osoba na jej miejscu zdałaby się na zmysł słuchu. Każda inna, zwyczajna osoba. Vespera nigdy taka nie była. Odwróciła się i z całej siły klepnęła konia w zad. Ogier poderwał się do galopu i ruszył wzdłuż jej wcześniejszych śladów. Natychmiast jedno ze stworzeń rzuciło się w pogoń za nim. Nim zdążyło przeskoczyć nad jej głową, ostrze przebiło jego skórę i padło bez życia na ziemię. To był sygnał do zbiorowego ataku. Znów błysk rozjaśnił niebo. Przez kilka sekund zdążyła tylko zobaczyć długie, kościste ciała nacierające w jej kierunku.

- Wybraliście sobie kiepską ofiarę – powiedziała do ukrytych w mroku istot. Zatrzeszczały kości i ich wyprężone ciała obmywane strugami deszczu wyrwały się do skoku. Jednak tam gdzie chciały uderzyć już jej nie było. Zdezorientowane zaczęły szamotać się między sobą, gdy nagle jedno z nich pociągnęła w tył niewidzialna siła rozrywając skórę niczym kawałek papieru i łamiąc kości jak zapałki. Pozostałe bestie zaalarmowane trzaskiem odwróciły się. Z ciemności lasu wyłonił się czarny dym przyjmując na powrót kształt kobiety. Krótki błysk rozjaśnił polanę ukazując drapieżnikom ich cel. Jasne włosy mokre od deszczu przykleiły się do jej karku i pleców. Tak samo brudna od krwi bluzka podkreślając tym samym jej szczupłą kibić. Jedna z bestii poderwała się do ataku, lecz gdy tylko opadła kurtyna ciemności coś nią szarpnęło i rzuciło o drzewa. Błyskawica znów oświetliła miejsce potyczki, Vespera stała spokojnie i wyglądało na to, że nawet nie drgnęła o milimetr. Puste oczodoły uważnie obserwowały każdy jej ruch czekając, aby znów zaatakować. Ulewa nie odpuszczała; rozmiękła ziemia zaczynała przypominać powoli bagno. Jej nogi zapadały się coraz mocniej w błoto. Najwyraźniej musiała zacząć się ruszać, żeby nie utonąć w mazi. Przed sobą miała co najmniej pięć stworzeń o różnej masie i wielkości. Wszystkie bardzo kościste, obleczone skórą i przypominające krzyżówkę felidae z czymś człekokształtnym. Ruszyła do ataku z ostrzem wyciągniętym przed siebie. Stworzenia nie pozostały dłużne. Jedno z nich niezgrabnie nadziało się na puginał pozwalając by klinga rozorała gardło i potrzaskała kręgi szyjne. Pozostałym udało się naciskiem swoich kościstych łap o długich, szponiastych palcach przeważyć Vesperę. Nim upadła na ziemię znów przyjęła postać dymu, który rozerwał dwie bestie na kawałki wyrywając im całe kręgosłupy. Zanim zdążyła się osłonić jedna z nich zacisnęła z olbrzymią siłą szczęki na jej przedramieniu i wbiła pazury w plecy i brzuch orając wcześniejszą ranę. Kobieta zacisnęła zęby. Dość zabawy. Wbiła puginał po samą rękojeść na wysokości miednicy i przeciągnęła przez całą długość ciała bestii. Zwierzę zawyło i padło rozlewając parujące ciepłem wnętrzności. Vespera podniosła wzrok, gdy powiew silnego wiatru zaczął przeganiać deszczowe chmury i łuna księżyca rozjaśniła mrok. Na ziemi leżało rozerwane truchło jej przeciwników. Rozejrzała się podejrzliwie, a napięcie i podwyższony poziom adrenaliny zaczęły opadać. Ulewa powoli mijała, a na niebie znów można było dojrzeć gwiazdy. Kobieta poczuła nieprzyjemny chłód i tępy ból w ręce i brzuchu. Przymknęła oczy, aby znów się skupić i pozwolić sobie na regenerację sił. Nagle usłyszała znajomy syk i odwróciła się gwałtownie, lecz niczego nie zauważyła. Zaczęła otaczać ją parująca, czarna mgła, w razie zagrożenia chciała zrobić unik. Jednak syczenie przemieszczało się bardzo szybko między drzewami i nie mogła go dokładnie zlokalizować. Nagle wielka masa rzuciła się jej na plecy i powaliła wprost w błoto. Puginał wypadł jej z ręki. Nim wielkie szczęki zmiażdżyły jej twarz wyparowała w dymie i pochwyciła ostrze. Bestia odwróciła łeb w jej stronę odsłaniając chudą szyję. Blondynka rozcięła skórę jednym cięciem a czarna krew trysnęła na trawę. Istota nie chciała się poddać i mimo znaczącej rany rzuciła się w jej kierunku wykorzystując swoją wagę do ataku. Była znacznie większa i masywniejsza od pozostałych. I uparta. Naparła łapami na drobną sylwetkę Vespery i rzuciła ją w kierunku lasu.  De Stiradas poczuła jak upada w stertę liści i krzaków, a wielkie cielsko potwora przydusza ją. Gdy tylko zebrała w sobie siły zrzuciła go z siebie, a jego głowa opadła wygięta pod groteskowym kątem. Spojrzała z pogardą na martwe stworzenie i uśmiechnęła się do siebie. Zaczęła wstawać, kiedy poczuła ostry ból w nodze. W jej udzie tkwił zakrzywiony pazur, dość wąski i prawie przeźroczysty. Zakręciło się jej w głowie. Dopiero po chwili dostrzegła, że ten pazur to tak naprawdę kolec wypełniony dziwną substancją. Szybko wyrwała go z nogi i z obrzydzeniem spojrzała na ranę. Była bolesna a skóra wokół niej poczerniała. Niepewnie wstała opierając się o drzewo. Obraz przed jej oczami zaczął się rozmazywać. Poczuła dziwny smak w ustach, zemdliło ją i zwymiotowała krwią. Wzięła kilka głębokich wdechów i usiadła, aby dokładniej przyjrzeć się ranie. Było to dość niewielkie, ale głębokie wkłucie. Czuła jak drętwieją jej powoli palce. Jedynym sposobem, aby spowolnić działanie jadu było utoczenie sobie krwi. Nie była to praktykowana metoda, ale nie miała wyjścia. Wzięła puginał i nacięła wzdłuż rany, tak aby jak największa ilość ciemnoczerwonego płynu wylała się z żyły udowej. Nie mogła dopuścić, aby większa ilość śmiercionośnej substancji dostała się dalej do jej serca. Cięcie było szybkie i wystarczająco głębokie. Z każdą chwilą, gdy ubywało krwi czuła się słabsza, jednak zanikało otępienie i nieprzyjemne uczucie nacisku na klatkę piersiową. Gdy zaczęło się jej robić coraz zimniej zaczęła naciskać na ranę, po chwili krew przestawała sączyć się tak intensywnie. Rozerwała swoją koszulę i ciasno obwiązała nogę. Miała na sobie jeszcze jasny i sztywny gorset, teraz brudny i rozerwany w kilku miejscach. Ostrożnie, przekładając ciężar na zdrową nogę, wstała. Gdy podniosła wzrok wydawało się jej, że widzi przed sobą, w niewielkiej odległości, Uladosa. Zakręciło się jej w głowie. Ruszyła przed siebie, chociaż nadal nie czuła się zbyt dobrze. Najwyższy czas opuścić ten przeklęty las. Prychnęła na samą myśl, co może powiedzieć Maksymilian, gdy ją zobaczy w takim stanie. Przeklęty sługa. Wierny jak pies. Przecież nie mogła pozwolić sobie na taką potwarz jaką jest przyznanie się  troski czy przywiązania do kogoś. Zwłaszcza do sługi. Nie zauważyła, że dawno minęła polanę i zamiast wrócić drogą, którą tutaj dotarła zapuszczała się coraz dalej i dalej w las. Jej zmysły zaczynały ją coraz bardziej zwodzić. Im bardziej starała się skupić, tym większą porażkę ponosiła na tym polu. Wśród gęstwiny drzew zaczęła unosić się mgła. Wśród cieni wydawało się jej, że widzi gdzieś w oddali Uladosa. Albo że słyszy jego rżenie. Lub czuje jego sierść tuż pod swoimi dłońmi. Tępy ból zaczynał pulsować coraz mocniej w jej ciele. Dopiero po chwili dotarło do niej, że całkowicie zgubiła się i nie ma pojęcia jak wrócić na polanę. Nagle poczuła, że nastąpiła na coś żwirowatego i jej noga, a potem całe jej ciało niemal bezwładnie zjechało w dół niewielkiego rowu. Gdy tylko udało się jej otworzyć oczy, zauważyła, gdzie się znajduje. Najwidoczniej las kończył się niewielką skarpą, która prowadziła do skalistych, niemal górzystych, terenów. Podparła się łokciami i niepewnie usiadła. Chwyciła się mocno za zranioną nogę, która sztywniała i bolała coraz bardziej. Znów zrobiło się jej niedobrze. Zwymiotowała własną krwią, czarną krwią. Zdegustowana otarła usta wierzchem dłoni i postanowiła się rozejrzeć. Miejsce, w którym się znajdowała zupełnie różniło się od gęstego, mrocznego lasu tonącego we mgle. Nagie skały obrośnięte skromną roślinnością przypominały cmentarzysko. Ziemia pod jej nogami była wyschnięta i śmierdziała siarką. Skrzywiła się, gdy ten zapach dotarł do jej z całą swą siłą. Tu i ówdzie wyrastały skarłowaciałe drzewa, które świeciły kikutami. Krajobraz „urozmaicały” umarłe krzewy i pnie. Vespera postanowiła rozejrzeć się i spróbować wrócić tam skąd przyszła. Żwirowisko nieco opadało, zsunęła się po nim gładko aż na niewielką skarpę. Okazało się, że znajduje się na zboczu jednego z większych wzgórz, skalistego i bardzo nieprzyjaznego. Otoczone z jednej strony gęstym lasem, a z drugiej stromym spadem było trudno osiągalnym miejscem dla wielu stworzeń, w tym człowieka. Znów zakręciło się jej w głowie, choć powoli przyzwyczajała się do bólu. Ostrożnie oparła się o skałę próbując zebrać siły. Widziała stąd most kolejowy, gdyby udało się jej na niego dostać mogłaby bez problemu odnaleźć Maksymiliana, który pewnie już zajął się Uladosem i skończył przygotowywać powóz. Jednak w jej stanie dematerializacja w obłok czarnego dymu i długodystansowy lot były dość ryzykowne. Mogła stracić świadomość i runąć gdzieś w leśną gęstwinę, która rozciągała się na dole. Oczywiście nie zabiłoby to jej, jednakowoż taka wizja zdecydowanie jej się nie uśmiechała. Zirytowana bardziej faktem, że to jej decyzja doprowadziła ją tutaj niż swoim stanem, uderzyła pięścią w skałę. Spojrzała w niebo, które teraz było czyste i mieniło się setkami tysięcy gwiazd. W oddali krążyły ptaki, których krzyk niósł się wzdłuż wąwozu. Cofnęła się o kilka kroków, musiała spróbować, czuła za chwili na chwilę traci coraz więcej sił. Nagle poczuła pod nogą coś  suchego, co pod naciskiem chrupnęło. Gałązka. Odwróciła się. Za jej plecami znajdowało się dość płytkie, otoczone suchym chrustem gniazdo, a w środku trzy dość duże jaja o szarej skorupce. Dopiero po chwili dotarło do niej, że nie mogła wybrać sobie teraz gorszego miejsca. Złożone jaja oznaczają, że gdzieś w okolicy krąży samica, która nad nimi czuwa. Spotkanie wściekłej matki to ostatnia rzecz jakiej mogłaby sobie życzyć Vespera w tej chwili. Rozejrzała się nerwowo i chwiejnym krokiem ruszyła do przodu. Spojrzała w dół, kilkaset metrów dzieliło ją albo od upadku albo od mostu. Gdyby miała serce takie jak inni, to z pewnością biłoby teraz jak oszalałe. Zamknęła oczy i zaczęła się koncentrować. Nie miała za wiele czasu, cokolwiek pilnuje gniazda niedługo wróci. Kiedy już wydawało się jej, że odzyskuje władzę nad ciałem, mimo niemal zupełnie zdrętwiałej lewej nogi, poczuła zawroty w głowie. Upadła na żwir i zaczęła krztusić się krwią, która przyjęła nieco zgęstniałą, szlamowatą konsystencję. Z przerażeniem otarła usta. Dopiero teraz dotarło do niej, że jej szanse na wydostanie się stąd są niewielkie. Jednak nie zamierzała się poddać, wolała runąć w dół i połamać sobie wszystkie możliwe kości niż tkwić bezcelowo na tej skarpie. Chciała znów zamknąć oczy i spróbować ponownie się skupić, gdy usłyszała odgłos łamanych konarów drzew. Stado ptaków wzbiło się w powietrze w panice, a ona poczuła ostry zapach siarki. Musiała się powstrzymać, żeby znów nie zwrócić krwią, bo zapach był obrzydliwy. Odwróciła się, w końcu i tak nie miała większego wyboru. Przepaść albo starcie ze zbliżającym się stworzeniem. Jedno z drzew złamało się i runęło z łoskotem na żwirowisko prowadzące na skarpę. Jej oczom ukazał się ciemnogranatowy smok pokryty dość twardym opierzeniem. Szyję i tors okrywało futro. Był dość masywny, o długiej szyi i głowie ozdobionej rogami. Był też, oczywiście, bardzo, ale to bardzo niezadowolony z obecności Vespery na swoim terytorium. Mimo silnego zapachu siarki nie wyglądał na takiego, który zionąłby ogniem. Gdy wyłonił się w całej swej okazałości z lasu, rozłożył pierzaste skrzydła i stanął na tylnych łapach. Blondynka nie miała możliwości wycofania się, nie licząc przepaści za jej plecami. Nie zamierzała się poddać, chociaż to że jeszcze widziała jak wygląda jej przeciwnik niemal graniczyło z cudem. Jad coraz intensywniej dawał o sobie znać. Nawet trzymany w ręce puginał nie sprawiał, że czuła się pewniej. Zwierzę zaczęło kołysać łbem przypatrując się bardzo jasnymi oczami swojej ofierze. Napięło mięśnie i ruszyło do ataku. Przed ostrymi zębami Vesperę uratował szybki unik. Przejechała po żwirze i oparła się o skałę. Po lewej miała stromą przepaść, po prawej skały, po których nie zdołałaby szybko przebiec. Nie w tym stanie. Spojrzała na smoka, który znów szykował się do ataku. Nie musiał się spieszyć. I tak nie miała gdzie uciec. Rozwarł szczęki i niemal ogłuszył ją swoim rykiem. Długie zęby błysnęły w blasku księżyca. Jego sierść i pierze lśniło granatową barwą. Znów ruszył przed siebie. Teraz mogła zrobić tylko jedno. Oparła cały ciężar ciała na zdrowej nodze, odbiła w bok i przejeżdżając ostrzem puginału wzdłuż odsłoniętej szyi zwierzęcia ślizgnęła się wprost w kierunku gniazda. Gad zawył a z jego żył trysnęła jasnobłękitna, lśniąca krew. Wywrócił gałki oczne i zaczął zdezorientowany machać łbem. Vespera przykucnęła obok gniazda i obserwowała rozwój wydarzeń. Nagle ciężki ogon spadł wprost na gniazdo uderzając ją z impetem w brzuch z taką siłą, że rzuciło nią w kierunku krawędzi skarpy. Wraz z blondynką w tym kierunku potoczyły się trzy jaja. Smok rozpaczliwie próbował je zatrzymać, lecz wraz z kobietą pierwsze z nich zsunęło się w przepaść. Przed tym samym losem uratował Vesperę puginał, który ostatkiem sił wbiła w skałę. Okazała się ona dość krucha, więc ostrze zaczęło wysuwać się wraz drobinkami piasku, które sypały się wprost w jej oczy. Spojrzała w górę i zobaczyła jak tuż obok niej spadają kolejne dwa jaja, a smok niemal nurkuje całym swym cielskiem w dół próbując w dramatycznej bezradności cofnąć to, co się stało. Najwidoczniej jego skrzydła nie są na tyle mocne, by mógł się wzbić w powietrze. Jedno z jaj spadało niemal wprost na nią, więc chwyciła je i przycisnęła do klatki piersiowej. Jego ciężar okazał się większy niż przypuszczała i klinga wysunęła się ze skały. Usłyszała ryk smoka i poczuła świst wiatru w uszach. Spadała ściskając w jednym ręku puginał, a w drugim bezcenny, smoczy skarb.

            Maksymilian nawet się nie odwrócił, gdy usłyszał tętent końskich kopyt na metalu. Wiedział, że jak Vespera się uprze to nawet wołami pociągowymi nie da się jej odciągnąć od tego, co postanowiła. Tym większe było jego zdziwienie, gdy jego oczom ukazał się samotny Ulados, bez swojej pani na grzbiecie. Podszedł do rumaka i przyjrzał mu się uważnie – zwierzę było poddenerwowane i podekscytowane zarazem. Po chwili odchyliło łeb do tyłu i rozwarło szczęki ukazując trzy rzędy ostrych jak brzytwa zębów. Było głodne i żądne mięsa. D'Iscales szybko udał się do wagonu stajennego po siodło, ogłowie i wodze. To przeznaczone dla ogiera Vespery było wzmacniane metalem i wykonane z bardzo mocnych materiałów. Popręg był bardzo szeroki i niesamowicie wytrzymały. Szybko zaprzągł zwierzę i chwycił za uzdę tak aby móc spojrzeć mu w oczy.

- Wiesz gdzie ona jest, ruszaj! – Klepnął je w zad, a wierzchowiec stanął dęba rozwierając szczęki. Uderzeniami kopyt wygiął kawałki stali, które leżały na ziemi. Wydał z siebie przerażający okrzyk i ruszył z powrotem w las. Niczym w narkotycznym uniesieniu pokonywał kolejne przeszkody. Jego oczy błyszczały wściekłą czerwienią. Nikt i nic nie było w stanie go zatrzymać. Jak błyskawica runął w dół, mknąc po zboczu w kierunku wąwozu, który rozciągał się przed nim. Musiał znaleźć swoją panią, która go wzywała. To jedyna swego rodzaju więź między jeźdźcem a rumakiem, zwłaszcza tak demonicznym i krwiożerczym jak on. Tylko Vesperze udało się go okiełznać, a była wówczas tylko drobnym dzieckiem. Wiele lat temu, gdy za swoją narowistość niemal przyszło mu zapłacić najwyższą cenę, ona pod wpływem kaprysu wybrała go na swojego rumaka. I będzie jej wierny, niezależnie od tego, co się stanie. On był jej Bucefałem.

            Leżała wśród połamanych gałęzi. Czuła pulsujący ból w głowie. Lewa noga zdrętwiała zupełnie. Przez chwilę przemknęło jej przez myśl, że nie żyje, jednak była to myśl tak absurdalna, że od razu ją porzuciła. Ona martwa? Też coś. Przez chwilę myślała, że rytmiczny stukot, który słyszy to tylko pulsująca krew w jej skroniach. Oblizała wargi i poczuła metaliczny smak krwi. Nie żeby to było jakieś novum dla niej w tym momencie. Uderzenia stawały się coraz głośniejsze, jakby się zbliżał. Chciała otworzyć oczy, ale znów odpłynęła w błogi stan braku świadomości. Rozmazujące się obrazy, które ujrzała wydawały się obce, ale zaskakująco znajome. Jakby gdzieś je widziała. Déjà vu. Wydawało jej się, że widzi siebie, na grzbiecie konia, ale wtedy, gdy była jeszcze dzieckiem. Zupełnie jakby przyglądała się scenie z przeszłości, którą ktoś właśnie przed nią odtworzył. Słyszała swój śmiech, taki beztroski, miała wrażenie, że dostrzega uśmiech na swoich ustach. Wszystko zlewało się w wielkie plamy, było rozmazane i niewyraźne. Czuła jakby oprócz niej w tej dziwnej wizji był jeszcze ktoś. Bliska jej osoba, bardzo ważna. Mężczyzna. Jednak to nie był Maksymilian, tego była pewna. Starała się skupić, żeby zobaczyć twarz, jednak nie była w stanie. Po chwili poczuła ciepły oddech na policzku, wszystko odpłynęło jakby ktoś wessał te obraz znów do magicznej butelki. Ostrożnie otworzyła oczy.

- Ulados – jęknęła. Stał nad nią jej wierzchowiec. Pogładziła go po błyszczącej sierści. Chciała się podnieść, lecz nie miała zupełnie sił. Zwierzę szturchnęło ją w bok na co zareagowała przeciągłym syknięciem. Poczuła pod swoim bokiem okrągły kształt. Ostrożnie podparła się na łokciach i chwytając uzdę udało się jej usiąść mimo koszmarnego bólu jaki czuła w każdym fragmencie ciała. Jajo. Nagle, jakby ktoś oblał ją wiadrem lodowatej wody, dotarło do niej, dlaczego znalazła się tutaj. Rozejrzała się nerwowo. Kilka metrów dalej leżał smok. Łypał na nią groźnie, choć zapewne był w równie opłakanym stanie co ona. Z jego szyi sączyła się jasnobłękitna krew mieniąc się perłowym blaskiem w świetle księżyca. Vespera podparła się o Uladosa i wstała ledwie łapiąc równowagę. Lewa noga zupełnie odmawiała jej posłuszeństwa. Chwyciła jedyne z ocalałych jaj i ruszyła chwiejnym krokiem trzymając się za ogłowie wierzchowca. Smok spróbował unieść głowę, lecz ta opadła znów na ziemię. Szczerzył ostre zęby, lecz tak naprawdę w tym stanie nie mógł jej nic zrobić. Bez słowa odłożyła cenny dla niego przedmiot najbliżej jak tylko mogła. Gad przyglądał się jej uważnie, lecz w jego zwierzęcych źrenicach nie było już furii tylko coś na kształt wdzięczności. Odprowadził ją spojrzeniem, zaś Vespera zbierając ostatnie siły w sobie wspięła się na grzbiet Uladosa i bezwładnie opadła na jego szyję. Wierzchowiec zarżał i po chwili zniknął w leśnej gęstwinie.

            Gdzieś dalej, na torach krzątało się kilkunastu pracowników kolei próbując usunąć z nich resztki połowy odciętego wagonu. Pociąg zatrzymał się w dłuższą chwilę po tym jak pasażerowie poczuli mocne szarpnięcie i usłyszeli huk. Jak się potem okazało wypadek miał miejsce w prywatnych wagonach wynajętych przez ekstrawagancka księżnę de Stiradas. Ani jej, ani Maksymiliana Silvanusa d'Iscalesa nie udało się znaleźć, procedury zezwalały w takich chwilach na podjęcie dalszej podróży, zaś osoby zaginione zazwyczaj uznawano za martwe. Powrót był niemożliwy, a ekspedycje poszukiwawcze w tych terenach rzadko wracały w komplecie, a co dopiero odnalazłszy tych, za którymi wyruszyły. To, co przepadło w tych lasach było skazane na śmierć, prędzej czy później, więc tracenie kolejnych osób było jedynie ruchem nie tyle nieroztropnym, co desperackim. Skład nie ruszył dalej, mimo iż większość szkód udało się usunąć i uspokoić pasażerów. Przeciwko takiej decyzji wnosił niejaki Ludwig von Kaarloff, notariusz wspominanej arystokratki. Powołując się na szereg różnorodnych paragrafów przekonał konduktorów oraz maszynistę, aby zaczekać dłużej niż było to konieczne. Po spotkaniu z Vesperą i jej sługą wiedział, że tak nietuzinkowe osoby nie mogą ot tak po prostu zginąć w wypadku kolejowym. Wszelkie racjonalne argumenty celnie zbywał odwołując się na poczucie pasażerskiej wspólnoty oraz status społeczny swojej zleceniodawczyni.  Zarządzono postój aż do poranka, gdy w świetle dziennym można było dokładniej oszacować zniszczenia i upewnić się, czy wszystko jest jak należy. Kierowała nim nie tylko etyka czy też troska o drugiego człowieka, ale własny interes. W przypadku śmierci Vespery de Stiradas zrealizowanie jej czeków stawało przed prawdziwym torem przeszkód natury biurokratycznej i prawnej, a czekanie na ewentualną decyzję w tej sprawie mogło ciągnąć się w nieskończoność. Zdenerwowany krążył teraz po korytarzach planując nie tylko swoje przyszłe ruchy w tym zakresie, ale też zastanawiając się nad tym co miało miejsce w ciągu kilku ostatnich godzin. Cały czas wędrowało mu po głowie przeczucie, że to nie był ostatni raz, gdy widział tę kobietę, mimo że wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazywały inaczej, niemniej jednak ta dziwna myśl usadowiła się między podstawą czaszki a karkiem i za żadne skarby nie chciała go opuścić.

            Maksymilian najpierw usłyszał tętent końskich kopyt, potem rżenie zaniepokojonego ogiera, w końcu z ciemności lasu wyłonił się masywny koń z kobietą na grzbiecie. Dopiero po chwili zorientował się, że coś jest nie tak – leżała na karku zwierzęcia z palcami zaciśniętymi na uździe. Wyglądała na nieprzytomną. Podbiegł w ostatniej chwili, gdy już zsuwała się z grzbietu Uladosa. Umazana we krwi, z nogą obwiązaną własną bluzką. Jej szczupłe ciało w tym stanie wyglądało na jeszcze chudsze. Odgarnął mokre włosy z twarzy i odetchnął z ulgą, żyła. To znaczy, żyłaby gdyby nie fakt, że od dawien dawna jest martwa. W zasadzie od swoich narodzin. Wziął ją na ręce i zaniósł do przygotowanego do dalszej drogi powozu. W środku było przestronnie – dwie szerokie kanapy i stolik. Było miejsce nawet na dwa fotele, ale teraz nie było czasu na zadbanie o takie wygody. Wcześniej spakował wszystko, co ocalało z wypadku. Z Vesperą opartą o jego przedramię wszedł w głąb pomieszczenia i skierował się do znajdującej się po lewej stronie kanapy. Po naciśnięciu przycisku ukrytego w zdobionych framugach okien wygodne pufy uniosły się i wysunęły ze swego wnętrza skromną i, oczywiście, czarną trumnę. Wygodnie wyściełana była upragnionym miejscem spoczynku nie tylko śmiertelników. Ostrożnie ułożył swoją panią w jej wnętrzu i okrył wełnianym peleryną. Mechanizm znów się uruchomił i wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Vespera zamknięta w środku odczuła nagle błogość i spokój, niemal święty spokój. Okryła się szczelniej peleryną i zasnęła tak mocno, że nie poczuła jak powóz ruszył z zawrotną prędkością po torach w kierunku Achony.

            Niebo powoli szarzało, gdy za chmurami powoli pojawiało się słońce. Na końcu ostatniego wagonu stał Ludwig nerwowo zerkając na zegarek. Wiedział, że nie pozostało wiele czasu i niedługo pociąg ruszy w kierunku metropolii, a jego szansa na stałego i dobrze sytuowanego klienta przepadnie na zawsze. Poza tym wszelkie plotki związane z tym wypadkiem mogłyby położyć się cieniem na jego karierze. Obok niego stanął konduktor o dużych, sumiastych wąsach i staroświeckich bokobrodach. Chrząknął znacząco.

- Szanowny panie, nie jesteśmy w stanie dalej czekać. I tak postój trwa znacznie dłużej niż to konieczne w takiej sytuacji. Będzie pan musiał się tłumaczyć dyrektorowi kolei jak wrócimy, w końcu opóźnienie wzrosło ze względu na pańską prośbę – mówił spokojnie i miarowo, zupełnie jakby nie chodziło o dwójkę ludzi zaginionych w katastrofie. Jednak na tej, jakże długiej, trasie z północy wypadki i ataki różnych stworzeń na jadący skład były niemal chlebem powszednim. Nim Ludwig zdążył się odezwać do ich uszu dobiegło przeciągłe i złowrogie rżenie. Na horyzoncie pojawił się dość duży powóz zaprzężony w cztery masywne konie. Na koźle siedział Maksymilian raz po raz smagając batem, aby zwierzęta nie zwalniały tempa. Zatrzymał się obok pociągu na tory odstawcze używanych w przypadku awarii składu lub wypadku. Konduktor wyjął z ust fajkę i zadziwiony obserwował całą sytuację. - Po raz pierwszy w życiu widzę coś takiego, idę powiadomić maszynistę – rzekł niby do Ludwiga, niby do siebie drapiąc się w łysiejącą głowę i wszedł z powrotem do pociągu. Natomiast notariusz mimo niepewnych ruchów zeskoczył na tory i podbiegł do mężczyzny trzymającego wodze. Zdenerwowany nie silił się na żadne formułki grzecznościowe tylko wysapał krótkie:

- Żyje? – Natomiast Maksymilian spojrzał na niego jakby nigdy nic, zeskoczył z kozła i otrzepał pedantycznym ruchem marynarkę.

- Owszem, jednak prosiłbym, aby nie niepokoić Jej Miłości, jest nieco fatiguée.

- Ależ tak, naturalnie, pan pozwoli, dokonałem pewnych zmian w przedziałach tak, że będziecie państwo mieli do swojej dyspozycji wagon restauracyjno-sypialniany. Niestety powóz musi zostać ustawiony wraz z innymi bagażami, a konie w boksach obok innych. Jak się pan domyśla uzyskałem zgodę na takie roszady, gdyż nieoficjalnie uznano państwa za, cóż, martwych…

- Och, nie ma w tym nic nieodpowiedniego, zapewniam pana. To bardzo zacne z pańskiej strony, że tak się pan o nas martwił, na pewno nie zostanie to niedocenione. – Spojrzał na nieco speszonego notariusza znacząco.

- Tak! Dbałość o klienta, w różnych sytuacjach życiowych to specjalność Kaarloff & fils, to jego dobro jest na pierwszym miejscu. – Najwyraźniej Ludwig był bardzo podniecony faktem, że tak mógł się przysłużyć księżnej de Stiradas.

- Jakby nie było… – rzekł zupełnie beznamiętnym głosem Maksymilian prowadząc powóz w kierunku wagonów z bagażami i boksami – jestem zmuszony prosić pana o całkowitą dyskrecję. A teraz pan wybaczy, obowiązki wzywają.

- Oczywiście! Gdyby tylko Jej Miłość albo pan potrzebowali to jestem…

- Wiem, gdzie pan ma swoje miejsce, w końcu przecież został pan tam przeniesiony na życzenie księżnej de Stiradas – uciął krótko i nie czekając na odpowiedź zajął się swoimi obowiązkami. Ludwig von Kaarloff stał przez chwilę na bocznych torach z uchylonymi ustami nieco skonsternowany tym co się stało. Dopiero gwizdek konduktora wybudził go z tego osobliwego stanu.

            Kiedy wszystkie bagaże i konie znalazły się na miejscu Maksymilian udał się do powozu po zamkniętą w trumnie Vesperę. Gdy tylko przypomniał sobie w jak opłakanym stanie była aż przeszedł go dreszcz. Podróżni po pierwszej fascynacji minionymi wydarzeniami i powrotem zagonionych wrócili do swoich przedziałów zgodnie z poleceniami konduktorów. Im mniej rozemocjonowanych ludzi, tym lepiej. Otworzył trumnę i zobaczył szczelnie okrytą wełnianą peleryną Vesperę, która spała mocno. Chciał ją podnieść, lecz gdy tylko dotknął jej ramion, to jęknęła i otworzyła oczy. Spojrzała na niego nieco rozkojarzona i dopiero, kiedy dotarło do niej gdzie jest spróbowała wstać. Wyszło jej to nieco niezgrabnie i musiała oprzeć się na jego ramieniu, zmierzyła siebie i jego krytycznym spojrzeniem i powiedziała cicho „dziękuję”. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, co oczywiście nie umknęło jej uwadze:

- Tylko nie waż mi się komentować mojego stanu – warknęła

- Ależ jakbym śmiał, chociaż to nie ja zdecydowałem się na piknik w lesie. – Spojrzała na niego spode łba i prychnęła niezadowolona. Lubił się z nią drażnić, nawet jeśli kończyło się to na ścianie wagonu. Zaprowadził ją do sypialni, z oczywistych względów musiał zadowolić się fotelem, jego pani miała do swojej dyspozycji przestronne łóżko. Jednak najpierw skierowała się do łazienki, gdzie czekała na nią wanna gorącej wody. Gdy tylko ją tam doprowadził, ona bezceremonialnie zamknęła mu drzwi przed nosem dając do zrozumienia, że sama sobie poradzi.

- Najwyżej się utopi – mruknął.

- Słyszałam – odpowiedział mu głos zza drzwi, a on tylko uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, że Vespera prędzej czy później wda się w jakąś utarczkę, za długo siedziała bezczynnie na północy licząc pęknięcia w tynku i po kilkukrotnym przeczytaniu wszystkich książek w ich bibliotece. Rozsiadł się w fotelu i obserwował ogień wesoło tańczący w niewielkim kominku. Trzeba było przyznać, że jak na takiego ofermę pan Kaarloff załatwił im bardzo przyzwoite kwatery. Maksymilian potarł palcami skronie i zamyślił się. Cały czas nie dawało mu spokoju dlaczego jego pani tak źle wyglądała po powrocie z lasów. Wiedział doskonale, że napotka na swojej drodze przeszkody, jednak nie takie, z którymi mogłaby sobie nie poradzić. Wyglądała wręcz fatalnie, gdy „przyjechała” na grzbiecie Uladosa, to znaczy fatalnie jak na kogoś, kto nie żyje. Z tych rozważań wyrwał go odgłos otwieranych drzwi. De Stiradas, otulona długim i ciepłym peniuarem o szerokich rękawach, bez słowa przeszła obok niego i usiadła na łóżku. Miała nietęgą minę. Zanim zdążył zapytać, co się stało odsłoniła lewą nogę – była sino-czarna. Maksymilian podszedł i przyjrzał się jej uważnie.

- Podobno ryba psuje się od głowy, a raczej nogi. – Ona na te słowa podniosła głowę i spojrzała na niego zniesmaczona tym porównaniem.

- Wnoszę, że ta uwaga nie jest ad personam?

- Ależ skąd – rzekł niewinnym głosem, po czym skierował się do jednej ze skrzyń, z której wyciągnął broń białą o lekko zakrzywionej głowni ze sztychem ściętym od strony grzbietu. – Wygląda na robotę nuniarg, niestety.

- Trumienniki? Słyszałam kiedyś, ale nie sądziłam, że je kiedykolwiek spotkam.

- Posiadają one specyficzny jad, który przyspiesza rozkład tkanki, w końcu to padlinożercy. Potem pożywiają się rozpuszczoną papką. Na nas ich jad działa jak…

- Jak na trupy, domyślam się – przerwała mu – w takim razie proponujesz pozbyć się zepsutej nogi?

- Obawiam się, że możesz nie mieć wyjścia. Proces gnilny przeniesie się na pozostałe części ciała. Czujesz coś w tej nodze?

- Poza odrętwieniem i bólem? Nic więcej. Ale to samo czuję w całym ciele, a ręczę ci, że to obrzydlistwo ugryzło mnie tylko w nogę. – Maksymilian wyglądał na wyjątkowo skupionego. W końcu ujął ostrze w dłoń, aby dokładnie wymierzyć, gdzie zadać cios. Nim zdążył cokolwiek zrobić przerwała mu: - Stój! Ja to zrobię. – Otworzył oczy ze zdziwienia. Tego się nie spodziewał. Oddał jej posłusznie broń i obserwował jak bierze do ręki pas, którym zaciska udo powyżej cięcia. Zanim przeszła do czynu powiedział tylko:

- Mam cię cucić, gdybyś zemdlała? – Vespera uniosła brew i chrząknęła znacząco

- Nie mam zamiaru omdlewać jak grzeczna panna, chyba że hardość nie przystoi księżnej?

- Raczej nie przystoi jej samookaleczenie.

- I tak odrośnie – rzekła spokojnie – prędzej czy później. – Wzięła głęboki wdech i całą siłą jaką jeszcze miała odcięła lewą nogę od połowy uda w dół. Ostrze przeszło przez plątaninę mięśni i kość jak przez masło. Vespera padła na łóżko i ugryzła poduszkę, żeby nie krzyczeć na cały głos. Nawet nie poczuła kiedy d'Iscales rozpalonym pogrzebaczem przypalił ostały kikut, obmył i starannie obwiązał bandażem. Wcisnęła twarz mocniej w pościel, przecież nie mogła mu pokazać, że płacze. Nie z bólu, bo wiedziała, że minie, ale z tego jakiego upokorzenia właśnie doznała. Co z tego, że za najdalej miesiąc znów będzie miała obie nogi i nikt nie zauważy, że coś kiedyś było nie tak. Paliła ją jej własna duma. Maksymilian przyglądał się jej uważnie, gdy otulał ją kołdrą i kocem. Straciła wiele krwi i teraz wyglądała bladziej niż zazwyczaj, wręcz sino-blado. Miała podkrążone oczy, a jej włosy straciły swój jasny blask. Po chwili spała mocno, zaś jej sługa rozsiadł się w fotelu i pilnował jej, zupełnie jakby w tym stanie groziło jej jeszcze większe niebezpieczeństwo. „Prawdziwa Vampyrean” – pomyślał – „dumna, uparta, a nawet bezczelna. Zupełnie jak jej ojciec.” – uśmiechnął się do siebie. Szkoda, że praktycznie w ogóle go nie pamiętał, jednak miał wrażenie, że kiedyś jakby w innym życiu, był dla niego kimś ważnym.

            Obudziła się, jak mniemała, kilka lat później, jednak odgłos podróży przypomniał jej gdzie jest. Zauważyła najpierw zachodzące słońce za oknem, a po chwili usłyszała dźwięk zastawy i szkła. Na stoliku po jej prawej stronie kelner rozkładał sztućce i kieliszki. Wino w pięknej karafce, która mieniła się w świetle umykającego dnia. Chciała coś powiedzieć, ale miała spękane usta. Poczuła suchość w gardle i przemożną chęć wypicia czegoś. Czegokolwiek. Po chwili wydało jej się, że słyszy równomierne bicie. Jakby zegar, ale dźwięk mniej mechaniczny. Taki żywy. Młody mężczyzna zajęty swoim zdaniem wydał się jej pełen życia. Miał eleganckie, kocie ruchy. Uniosła się bezszelestnie na łóżku. Po chwili jej prawa ręka trzymała mocno jego usta, lewa zablokowała go w pasie, a długie i ostre zęby zanurzyły się w jego gardle niczym w wytrawnej pieczeni. Gdy poczuła w ustach ciepło i metaliczny smak miała wrażenie, że żyje. Że to, co opuszcza ciało jej ofiary wlewa się w nią. Życie, w swej najcenniejszej postaci – krwi. Zanurzyła się w błogość, ciepło, bezpieczeństwo i wszystkie te ekstatyczne fazy posilania się, których jej brakowało na północy, gdy Maksymilian sprowadzał upuszczoną krew. W chudych latach krew bydlęcą, aż wzdrygnęła się na samo wspomnienie jej ohydnego smaku. Tutaj było prawdziwe misterium jej trwania. Sacrum śmierci i życia. Profanum jego odbierania i jej oddalania. Gdy tak zatapiała się w setkach myśli i doznań czarny dym spowił jej ciało i po chwili, nie zorientowawszy się, stała pewnie na obu nogach. Nagle, poczuła silne uderzenie, jakby w klatkę piersiową, ale z wewnątrz. Opadła na łóżko, a krew młodzieńca trysnęła na szyby okien od strony korytarza. Oblizała usta. Znów to dziwne uderzenie. Położyła rękę na klatce piersiowej. Serce? Jej serce. Biło. Leżała tak przez dłuższą chwilę zauroczona tym, co się z nią dzieje. Siły wracały, ból niemal zniknął. Ale największe wrażenie zrobiło na niej uczucie jej bijącego serca. Z tym większym rozczarowaniem nasłuchiwała jak powoli przestawało bić, a po chwili zagościła w niej znajoma cisza. Gdy już emocje opadły poderwała się i poszła do toalety umyć twarz i dłonie. Z fascynacją przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze. Miała wrażenie jakby coś się w niej zmieniło. Nie wiedziała czy na lepsze, czy na gorsze. Gdy wróciła do pokoju za oknem panował mrok. Ciała kelnera nigdzie nie było. Zaskoczona obeszła łóżko. Nic. Po chwili dołączył do niej Maksymilian najwyraźniej zadowolony z tego, jak teraz wyglądała. I już on dobrze wiedział, gdzie zniknęło to, co pozostało po młodym mężczyźnie. Ukłonił się jej elegancko.

- Pan von Kaarloff naciska na spotkanie z panią, Wasza Miłość, mimo waszej chwilowej niedyspozycji – spojrzał na nią sugestywnie.

- Niech wejdzie, skoro czeka. – Poprawiła swój ubiór i usiadła na łóżku opierając się na grubej i dużej poduszce. Po chwili wszedł Ludwig kłaniając się tyle nisko, co niezgrabnie.

- Bardzo jestem rad widzieć Waszą Miłość w tak dobrym zdrowiu – rzekł i omiótł pomieszczenie wzrokiem. Po chwili jego wzrok padł na wejście do przedziału. – Ojej, czy to jest krew… ? – Bardziej stwierdził niż zapytał po czym przewrócił oczami i padł jak długi na ziemię. Vespera tylko potarła nos między oczami i westchnęła znacząco.

- Mniemam, że to dopiero początek naszych perypetii – powiedział spokojnie Maksymilian pochylając się nad omdlałym notariuszem.

- To będzie chyba miłe urozmaicenie wieczności, wiesz dobrze jaka potrafi być nużąca – uśmiechnęła się Vespera.